Δε γερνάμε, μεγαλώνουμε

Με την ευκολία που μου δίνουν τα 27 μου χρόνια θα μπορούσα σε φιλοσοφικό επίπεδο να την είχα πει σε μία κουβέντα για την ωριμότητα. Τα 78 χρόνια της γιαγιάς μου δεν άφηναν περιθώριο για ερμηνείες και πρόσθετες εξηγήσεις.

Μία μεγάλη αλήθεια, μεσημεράκι Τετάρτης. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου ο ήχος των λέξεων. Ακόμα θυμάμαι τον τόνο της. Δυναμικός χωρίς να είναι εκνευρισμένος, πειστικός χωρίς να θέλει να χειραγωγήσει. Ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω.

Και γιατί αγαπητή μου οι άντρες να αντιμετωπίζονται ως ώριμα φρούτα και παλαιωμένα κρασιά και οι γυναίκες σαν παλιάλογα που πρέπει να αποσυρθούν από τη δράση; Γιατί να το δεχτώ; Δε θα το δεχτώ κι ας βλέπω τις ρυτίδες να πληθαίνουν στο μέτωπο.

Αυτή πρέπει να είναι η στάση απέναντι στη ζωή. Ο φόβος του χρόνου ακόμα κι αν σε τρομάζει δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο κάνοντάς σε να χάσεις την ουσία της ύπαρξής σου.

Μία γυναίκα που μεγαλώνει είναι γριά σε αντίθεση με έναν άντρα που είναι καλοστεκούμενος, κοτσονάτος και πολύ μάγκας αν παντρευτεί και κάνει παιδιά στα 80+. Οι γυναίκες είναι ξεμωραμένες αν ερωτευτούν και θλιβερές αν βάλουν κάτι που δεν ταιριάζει στην ηλικία τους.

Από πότε το ντεκολτέ και το έντονο χρώμα απέκτησε ηλικία; Μην κοιτάς την ταυτότητα. Κάνε αυτό που λέει η ψυχή σου κι άσε τις κοινωνικές νόρμες για τα αμφιθέατρα της ψυχομετρικής θεωρίας.

Τα γηρατειά είναι το άλλοθι της κακόβουλης κριτικής. Αν νιώθεις νέα, είσαι νέα. Κανείς δεν είναι γέρος, μέχρι να αρχίσει να μετανιώνει αντί να ονειρεύεται. Κάνε όνειρα, κάνε σχέδια, κάνε τη ζωή που θέλεις.

Μεγαλώνεις, δε γερνάς.