LIFE

Τα πιο αηδιαστικά πράγματα που κάναμε όταν ήμασταν μικρές

Όταν ήμασταν μικρές δεν ξέραμε. Με αυτό ξεκινάει το κείμενό μας γιατί αυτό μας συμφέρει κι αυτό θα ισχυριστούμε προς υπεράσπισή μας. Κάναμε και πράγματα χαζά. Τώρα τα σκεφτόμαστε και γελάμε αλλά κάποτε συνέβησαν. Θα τα πούμε, να τα βγάλουμε από μέσα μας, να σε κάνουμε κι εσένα να αφεθείς και να πεις τα δικά σου.

Η Σάββια μικρή έτρωγε μυρμήγκια

Ναι ναι ναι. Αυτό που άκουσες ή μάλλον διάβασες. Παίζοντας με το χώμα έβαζα και μία λιχουδιά στο στόμα. Μην ρωτήσεις τι γεύση είχαν, δεν θυμάμαι. Άσε άσχημα παιδικά χρόνια. Δεν κατάλαβα γιατί έκανε η μαμά μου σαν τρελή. Τα μυρμήγκια σε κάποιες χώρες είναι γεύμα φοβερό. Και μακάρι να ήταν το μόνο αηδιαστικό πράγμα που έκανα. Έπινα λίγο από το υγρό των πιάτων και έτρωγα τις πλαστελίνες που μου έφερναν. Όμως είχα φίλους πολλούς φίλους.

Η Μαριέτα έπινε νερό από το λάστιχο

 

Εντάξει νομίζω ότι οι περισσότεροι που μεγάλωσαν εκτός Αθηνών, ξέρουν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Το πλαστικό λάστιχο απλωμένο στο πάτωμα, ειδικά το καλοκαίρι να αναβλύζει το πλαστικό και εγώ όλο χαρά, χωρίς ίχνος αηδίας, να ανοίγω τη βρύση και να πίνω ξένοιαστη από αυτόν τον πράσινο σωλήνα μερικών μέτρων, που προφανώς ήταν για να ποτίζει η μαμά και ο μπαμπάς τα λουλούδια. Μεγαλώνοντας, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μάλλον στα παιδικά μου χρόνια μαζί με νερό είχα πιει περίπου 1 κιλό σκόνη, 150 μυρμήγκια, 20 πασχαλίτσες, απροσδιορίστου ποσότητας χώμα. Αυτή είμαι.

Η Μάριον νομίζει πως σκούπιζε τις μύξες πάνω της

Αν θυμάμαι καλά, είχε τύχει αρκετές φορές να μην έχω χαρτομάντηλα. Και να μην έχει και η διπλανή μου. Και να βαριέμαι να πάω στην τουαλέτα να πάρω χαρτί. Κάπως έτσι το μανίκι του σχολικού φούτερ θαρρώ πως είχε χρησιμεύσει αρκετές φορές σαν μαντήλι που δυστυχώς δε σκούπιζε τα δάκρυά μου – γιατί δεν ήμουν αρκετά κυρία τότε – αλλά το συνάχι και τις μύξες που είχα κι εγώ σαν παιδί. Θυμάμαι πως η μαμά μου με ρωτούσε αν έπαιζα πάλι με κόλλες κι εγώ έκανα την ανήξερη. Ευτυχώς έφευγαν με το πλύσιμο.

Η Νίκη έπινε eau de toilette

Όταν ήμουν μικρή έκανα πολλά περίεργα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν στα καλά μου από τότε που βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου. Εκτός του ότι έπινα με μπιμπερό μέχρι την Γ’ Δημοτικού και έκλαιγα βλέποντας τη συναυλία του Michael Jackson από το Βουκουρέστι στο repeat, α ναι και το ότι νόμιζα ότι ο Γιώργος Νταλάρας ήταν ο μπαμπάς μου, έκανα κάτι που δεν το λες τόσο αηδιαστικό, αλλά μάλλον περίεργο. Έπινα αρώματα, κολόνιες, ο ντε τουαλέτ και ο ντε παρφάμ. Μην τυχόν και η γιαγιά μου έφερνε κάποιο καινούργιο μπουκαλάκι με άρωμα πάνω στην τουαλέτα της, τσουπ πήγαινα και το κατέβαζα μονοκοπανιάς (ή σε δόσεις ανάλογα με τα γούστα μου, συνήθως τα όξινα αρώματα μου έπεφταν βαριά). Μην με παρεξηγείτε κατά τα άλλα ήμουν ένα νορμάλ παιδάκι.

Η Δέσποινα έτρωγε κερί

Τι ήταν κι αυτό. Έλεγε η μαμά μου οι τσίχλες καταστρέφουν τα δόντια και βρήκα εναλλακτική. Η τελετουργία συγκεκριμένη και πάντα όταν δε με έβλεπε κανείς. Μόλις άναβαν τα κεριά στο σαλόνι για την ατμόσφαιρα, έπαιρνα θέση δίπλα στο τραπέζι. Περίμενα να ζεσταθεί αρκετά και μετά έκανα επίθεση με τον δείκτη στο υγρό κερί που είχε μαζευτεί. Βουτούσα το χέρι μου μέχρι την περίμετρο του νυχιού και το έβγαζα αμέσως για να κρυώσει. Η ίδια διαδικασία σε επανάληψη ώστε να έχω υλικό. Το έβγαζα και μετά το έπλαθα με σκοπό να το μασήσω. Θυμάμαι πως έκανα κάτι παρόμοιο και σε κερί εκκλησίας. Άλλη γεύση, πιο γκουρμέ. Η ιδιόμορφη τσίχλα σου δεν κατέληγε ποτέ στο στομάχι γιατί είχα και φόβο. Μια χαρά περνούσα, πάντως.

 

Ακούμε τα δικά σου.