Αυτό είναι το γράμμα μίας κοπέλας που βιάστηκε εν αγνοία της

“Κύριε δικαστά, αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να απευθυνθώ κατά κύριο λόγο άμεσα στον κατηγορούμενο με την ακόλουθη δήλωση.

Δεν με ξέρεις, αλλά έχεις υπάρξει μέσα μου και γι’ αυτό είμαστε εδώ σήμερα.

Στις 17 Ιανουαρίου 2015, περνούσα ένα ήσυχο Σαββατόβραδο στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου είχε φτιάξει βραδινό και κάθισα στο τραπέζι με την αδερφή μου που μας είχε επισκεφθεί για το Σαββατοκύριακο. Δούλευα όλη μέρα, οπότε πλησίαζε η ώρα που θα έπεφτα για ύπνο. Σχεδίαζα να μείνω σπίτι μόνη μου, να δω τηλεόραση και να διαβάσω, ενώ εκείνη θα πήγαινε σ’ ένα πάρτι με τους φίλους της. Τότε σκέφτηκα, εφόσον δε θα είχα άλλο βράδυ να περάσουμε παρέα και αφού το πάρτι ήταν σε απόσταση 10 λεπτών απ’ το σπίτι και δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω, θα πήγαινα μαζί της. Θα χόρευα σα χαζή και θα έκανα την μικρότερη αδερφή μου να ντρέπεται. Στο δρόμο, αστειεύτηκα για τα σιδεράκια που θα φορούν τα μικρότερα αγόρια. Η αδερφή μου με πείραζε για τη μπεζ ζακέτα μου, που της θύμιζε βιβλιοθηκάριο. Με αποκαλούσα “μαμά”, επειδή ήξερα ότι θα είμαι η μεγαλύτερη εκεί. Έκανα γκριμάτσες, ξεπέρασα τις αναστολές μου και ήπια το λικέρ πάρα πολύ γρήγορα, χωρίς να υπολογίζω ότι οι αντοχές μου έχουν πέσει από τότε που ήμουν στο σχολείο.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι να βρίσκομαι σ’ έναν διάδρομο πάνω σ’ ένα φορείο. Είχα ξεραμένο αίμα και επιδέσμους στο πίσω μέρος των χεριών και τον αγκώνα μου. Σκέφτηκα ότι μάλλον θα είχα πέσει και ήμουν σε κάποιο ιατρείο στην πανεπιστημιούπολη. Ήμουν πολύ ήρεμη και αναρωτιόμουν πού να είναι η αδερφή μου. Ένας απ’ το προσωπικό μου εξήγησε ότι είχα δεχτεί επίθεση. Παρέμεινα ήρεμη, αφού ήμουν σίγουρη πως είχε γίνει κάποιο λάθος και μιλούσε σε λάθος άνθρωπο. Δεν ήξερα κανέναν σ’ αυτό το πάρτι. Όταν τελικά μου επέτρεψαν να πάω στην τουαλέτα, κατέβασα το νοσοκομειακό παντελόνι που μου είχαν φορέσει και πήγα να κατεβάσω και το εσώρουχό μου, αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα του να ακουμπάω με τα χέρια μου το δέρμα μου και να μην πιάνω τίποτα. Κοίταξα κάτω και πάλι δεν υπήρχε τίποτα. Το λεπτό κομμάτι υφάσματος, το μόνο πράγμα ανάμεσα στο αιδοίο μου και οτιδήποτε άλλο, έλειπε και τα πάντα μέσα μου είχαν σωπάσει. Ακόμα δε μπορώ να περιγράψω με λέξεις αυτό το συναίσθημα. Προκειμένου να συνεχίσω να αναπνέω,, σκέφτηκα ότι οι αστυνομικοί θα μου το είχαν κόψει με κάποιο ψαλίδι, ίσως για αποδεικτικό στοιχείο.

Τότε ένιωσα πευκοβελόνες να με τρώνε στο πίσω μέρος του λαιμού μου και άρχισα να βγάζω αρκετές από τα μαλλιά μου. Σκέφτηκα πως ίσως είχαν πέσει από κάποιο δέντρο στο κεφάλι μου. Ο εγκέφαλός μου έλεγε στο στομάχι μου να μην διαλυθεί. Το στομάχι μου φώναζε “βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια”.

Σερνόμουν από δωμάτιο σε δωμάτιο με μια κουβέρτα τυλιγμένη γύρω μου, ενώ άφηνα πίσω μου μια γραμμή από πευκοβελόνες. Άφηνα ένα βουναλάκι από δαύτες σε κάθε δωμάτιο που καθόμουν. Μου ζήτησαν να υπογράψω κάτι χαρτιά που έλεγαν “Θύμα Βιασμού” και τότε πίστεψα πως όντως κάτι είχε συμβεί. Τα ρούχα μου κατασχέθηκαν και στεκόμουν γυμνή, ενώ οι νοσηλεύτριες μετρούσαν με έναν χάρακα διάφορες γρατσουνιές που είχα στο κορμί μου και τις φωτογράφιζαν. Οι τρεις μας ασχοληθήκαμε με το να ξεμπλέξουμε τα μαλλιά μου και να βγάλουμε τις πευκοβελόνες. Έξι χέρια και γεμίσαμε μια χαρτοσακούλα. Για να με ηρεμήσουν μου έλεγαν ότι είναι η χλωρίδα και η πανίδα, η χλωρίδα και η πανίδα. Είχα πολλά επιθέματα μέσα στον κόλπο και τον πρωκτό μου, βελόνες για ενέσεις, χάπια και μια Nikon που σημάδευε κατευθείαν στα ανοιγμένα πόδια μου. Είχα μακριά, μυτερά νυστέρια μέσα μου και ο κόλπος μου ήταν αλειμμένος με μια κρύα, μπλε μπογιά, ώστε να τον ελέγξουν για γρατσουνιές.

Λίγες ώρες μετά μου επέτρεψαν να πλυθώ. Στάθηκα όρθια και παρατηρούσα το σώμα μου κάτω από τους υδρατμούς του νερού και αποφάσισα πως δεν το θέλω πια. Το φοβόμουν, δεν ήξερα τι είχε υπάρξει μέσα του, αν ήταν μολυσμένο, ποιος το είχε ακουμπήσει. Ήθελα να βγάλω το κορμί μου σαν να ήταν ζακέτα και να το άφηνα εκεί στο νοσοκομείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα.

Εκείνο το πρωί, το μόνο που μου είπαν ήταν ότι είχα βρεθεί πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών, πιθανότατα βιασμένη από έναν άγνωστο και ότι θα έπρεε να με ξαναελέγξουν για HIV, επειδή τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα έγκυρα από την πρώτη στιγμή. Για την ώρα όμως, έπρεπε να πάω σπίτι και να επιστρέψω φυσιολογικά στη ζωή μου. Φαντάσου να πρέπει να ξαναβγεις στον κόσμο σαν να μην τρέχει τίποτα, έχοντας μόνο αυτή την πληροφορία. Με έκαναν τεράστιες αγκαλιές και έφυγα από το νοσοκομείο, περπατώντας μέχρι το πάρκινγκ, φορώντας το καινούριο φούτερ και τη φόρμα που μου έδωσαν, αφού μου επέτρεψαν να κρατήσω μόνο το κολιέ και τα παπούτσια μου.

Με πήρε η αδερφή μου, με ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα και παραμορφωμένο από την αγωνία. Ενστικτωδώς και άμεσα, ήθελα να απαλύνω τον πόνο της. Της χαμογέλασα, της είπα να με κοιτάς, είμαι εδώ, είμαι εντάξει, όλα είναι εντάξει, είμαι εδώ. Τα μαλλιά μου είναι πλυμένα και καθαρά, μου έδωσαν το πιο παράξενο σαμπουάν, ηρέμησε, και κοίτα με. Δες αυτά τα αστεία ρούχα, μοιάζω με δασκάλα. Πάμε σπίτι, να φάμε κάτι. Δεν ήξερε ότι κάτω από τα γελοία ρούχα είχα γρατσουνιές και επιδέσμους στο δέρμα μου και ότι ο κόλπος μου ήταν ξηρός και είχε πάρει ένα παράξενο, σκούρο χρώμα από τη βιαιότητα της διείσδυσης, ότι δεν φορούσα το εσώρουχό μου κι ότι ένιωθα εντελώς άδεια για να συνεχίσω να λέω το οτιδήποτε. Δεν ήξερε ότι φοβόμουν κι ότι ήμουν συντετριμμένη. Εκείνη τη μέρα γυρίσαμε στο σπίτι και η αδερφή μου με κρατούσε για ώρες χωρίς να λέμε λέξη.

Το αγόρι μου δεν ήξερε τι είχε συμβεί, αλλά με πήρε εκείνη τη μέρα και είπε “Ανησύχησα για σένα χτες, με τρόμαξες, έφτασες καλά στο σπίτι;”. Ήμουν τρομοκρατημένη. Τότε έμαθα ότι τον είχα πάρει τηλέφωνο το προηγούμενο βράδυ, μέσα στη ζαλάδα μου, ότι του άφησα ένα ακατανόητο ηχητικό μήνυμα, ότι είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο, αλλά μουρμούριζα τόσο πολύ που φοβήθηκε για μένα και μου είπε επανειλημμένως να πάω να βρω την αδερφή μου. Με ξαναρώτησε “Τι συνέβη χτες; Έφτασες καλά στο σπίτι;”. Είπα ναι, του το έκλεισα και έβαλα τα κλάματα.

Δεν ήμουν έτοιμη να πω στο αγόρι μου ή τους γονείς μου ότι βασικά μάλλον με βίασαν πίσω από έναν κάδο, αλλά δεν ξέρω ποιος το έκανε ή πότε ή πώς. Αν τους το έλεγα θα έβλεπα τον φόβο στα πρόσωπά τους και ο δικός μου θα δεκαπλασιαζόταν, οπότε προτίμησα να κάνω πως δεν είχε συμβεί τίποτα.

Προσπάθησα να το βγάλω από το μυαλό μου, αλλά ήταν τόσο βαρύ όλο αυτό που δεν μιλούσα, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν αλληλεπιδρούσα με κανέναν. Μετά τη δουλειά, οδηγούσα μέχρι ένα απομονωμένο μέρος για να ουρλιάξω. Δε μιλούσα, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν αλληλεπιδρούσα με κανέναν και απομονώθηκα από τους ανθρώπους που αγαπούσα περισσότερο από κάθε τι. Για περισσότερο από μία εβδομάδα από το συμβάν δεν είχα καμία περαιτέρω ενημέρωση για το τι ακριβώς είχε γίνει εκείνη τη νύχτα και τι μου είχε συμβεί. Το μόνο στοιχείο που αποδείκνυε πως όλο αυτό δεν ήταν απλά ένας εφιάλτης, ήταν το φούτερ του νοσοκομείου που είχα στο συρτάρι μου.

Μια μέρα, ήμουν στη δουλειά και χάζευα τις ειδήσεις στο κινητό μου, όταν έπεσα πάω σε ένα άρθρο. Σ’ αυτό διάβασα και έμαθα για πρώτη φορά ότι με βρήκαν αναίσθητη, αναμαλλιασμένη, με το μακρύ κολιέ μου τυλιγμένο γύρω από το λαιμό μου, το σουτιέν τραβηγμένο πάνω από το φόρεμά μου, το φόρεμά μου κατεβασμένο στους ώμους και ανεβασμένο πάνω από τη μέση. Ήμουν γυμνή από τα οπίσθια μέχρι τις μπότες μου, τα πόδια μου ορθάνοιχτα και κάποιος που δεν αναγνώριζα με είχε κακοποιήσει με ένα ξένο αντικείμενο. Έτσι έμαθα τι μου είχε συμβεί: καθισμένη στο γραφείο μου, διαβάζοντας τις ειδήσεις στη δουλειά μου. Έμαθα τι μου είχε συμβεί, τη στιγμή που το μάθαιναν και όλοι οι υπόλοιποι στον κόσμο.

Παραδέχτηκε ότι έψαχνε κάποια να κάνει σεξ εκείνο το βράδυ. Εγώ ήμουν η πληγωμένη αντιλόπη του κοπαδιού, εντελώς μόνη και ευάλωτη, ανίκανη να προστατέψω τον εαυτό μου κι έτσι διάλεξε εμένα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν είχα πάει, όλο αυτό δε θα είχε συμβεί ποτέ. Μετά όμως συνειδητοποιώ ότι θα συνέβαινε, απλά σε κάποια άλλη.

Τότε κατάλαβα πώς βρέθηκαν οι πευκοβελόνες στο κεφάλι μου. Δεν έπεσαν από κανένα δέντρο. Μου είχε βγάλει το εσώρουχο, τα δάχτυλά του είχαν μπει μέσα μου. Δεν γνώριζα καν αυτόν τον άνθρωπο. Ακόμα δεν τον γνωρίζω. Όταν διάβασα κάτι τέτοιο για τον ίδιο μου τον εαυτό, είπα, αποκλείεται να είμαι εγώ, δε μπορεί να είμαι εγώ. Δε μπορούσα να χωνέψω ή να αποδεχτώ καμία από αυτές τις πληροφορίες. Δε μπορούσα να φανταστώ την οικογένειά μου να διαβάζει όλ’ αυτά online. Συνέχισα την ανάγνωση. Στην επόμενη παράγραφο διάβασα κάτι που δε θα συγχωρήσω ποτέ. Διάβασα ότι σύμφωνα μ’ εκείνον, μου άρεσε. Μου άρεσε. Γι’ ακόμα μια φορά, δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτά τα συναισθήματα.

Είναι σαν να διαβάζεις ένα άρθρο στο οποίο τράκαραν ένα αυτοκίνητο και το βρήκαν κατεστραμένο σ’ ένα χαντάκι. Αλλά μπορεί του αυτοκινήτου να του άρεσε που το τράκαραν. Ίσως πάλι το άλλο αυτοκίνητο να μην ήθελε να το τρακάρει, απλά να το ακουμπήσει λιγάκι. Τα αυτοκίνητα εμπλέκονται σε ατυχήματα όλη την ώρα, οι άνθρωποι δεν προσέχουν πάντα, ποιος μπορεί να πει ποιος φταίει στ’ αλήθεια;

Και στη συνέχεια, στο τέλος του άρθρου, αφού είχα ενημερωθεί με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για την ίδια μου τη σεξουαλική κακοποίηση, βρήκα τους χρόνους του στην κολύμβηση. Όταν την βρήκαν ανέπνεε, αλλά δεν αποκρινόταν, το εσώρουχό της ήταν 20 εκατοστά μακριά από το γυμνό στομάχι της, κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάση. Παρεμπιπτόντως, είναι πολύ καλός στην κολύμβηση. Βάλτε και τον χρόνο που κάνω εγώ το ένα μίλι, αν αυτό είναι που κάνουμε τώρα. Επίσης είμαι καλή στη μαγειρική, βάλτο κι αυτό εκεί, νομίζω στο τέλος είναι που βάζουμε όλα τα άσχετα προκειμένου να ακυρωθούν όλα τα αποκρουστικά πράγματα που συνέβησαν.

Τη μέρα που βγήκε αυτή η είδηση, είπα στους γονείς μου ότι είχα κακοποιηθεί και να μην δουν τα νέα επειδή θα στεναχωρηθούν, και να ξέρουν πως είμαι καλά, είμαι εδώ και είμαι καλά. Στα μισά όμως όλων αυτών που έλεγα, η μαμά μου έπρεπε να με πιάσει γιατί δε μπορούσα να σταθώ όρθια.

Μου αφαίρεσες την αξία μου, την προστασία της ιδιωτικής μου ζωής, την ενέργεια, τον χρόνο, την ασφάλεια, την οικειότητα, την εμπιστοσύνη, την ίδια μου τη φωνή, μέχρι και σήμερα.

Τη νύχτα μετά το συμβάν, εκείνος είπε πως δε γνώριζε το όνομά μου, πως δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει το πρόσωπό μου σε μια ουρά, δεν ανέφερε κάποιον διάλογο μεταξύ μας, καμία λέξη, μόνο χορεύαμε και φιλιόμασταν. Ο χορός είναι μια πολύ χαριτωμένη λέξη: ήταν άραγε χτυπήματα των δαχτύλων στο ρυθμό και φιγούρες πάνω στη μουσική ή απλά σώματα που τρίβονταν μεταξύ τους σ’ ένα γεμάτο δωμάτιο; Αναρωτιέμαι αν με το “φιλί” εννοεί πρόσωπα να πιέζονται άτσαλα το ένα πάνω στο άλλο. Όταν ο επιθεωρητής τον ρώτησε αν σκόπευε να με πάει στο δωμάτιό του, είπε όχι. Παραδέχτηκε ότι φίλησε κι άλλα κορίτσια στο ίδιο πάρτι, ένα από τα οποία ήταν η ίδια μου η αδερφή, η οποία τον έσπρωξε μακριά. Παραδέχτηκε ότι έψαχνε κάποια να κάνει σεξ εκείνο το βράδυ. Εγώ ήμουν η πληγωμένη αντιλόπη του κοπαδιού, εντελώς μόνη και ευάλωτη, ανίκανη να προστατέψω τον εαυτό μου κι έτσι διάλεξε εμένα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν είχα πάει, όλο αυτό δε θα είχε συμβεί ποτέ. Μετά όμως συνειδητοποιώ ότι θα συνέβαινε, απλά σε κάποια άλλη. Μόλις θα ξεκινούσαν τέσσερα χρόνια στα οποία θα είχες πρόσβαση σε τόσα μεθυσμένα κορίτσια και πάρτι και αν έτσι ήθελες να ξεκινήσεις, τότε είναι πολύ σωστό που δεν συνεχίζεις. Τη νύχτα μετά το συμβάν, είπε πως πίστευε ότι μου άρεσε επειδή του έτριψα την πλάτη. Ήταν ένα τρίψιμο στην πλάτη.

Δεν ανέφερε ποτέ ότι εγώ συμφώνησα, δεν ανέφερε ποτέ ότι μιλήσαμε, μόνο ένα τρίψιμο στην πλάτη. Για μια ακόμα φορά, έμαθα από τα νέα, ότι τα οπίσθια και το αιδοίο μου ήταν εντελώς εκτεθειμένα, είχε χουφτώσει το στήθος μου, δάχτυλα είχαν μπει μέσα μου μαζί με σκουπίδια, το γυμνό μου δέρμα και το κεφάλι μου τρίβονταν στο έδαφος πίσω από έναν κάδο, ενώ ένας ερεθισμένος νεαρός έπιανε το ημίγυμνο, αναίσθητο κορμί μου. Αλλά δε θυμάμαι τίποτα, οπότε πώς να αποδείξω ότι δε μου άρεσε;

Πίστευα πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δικαστεί. Υπήρχαν μάρτυρες, είχα χώμα στο σώμα μου, έτρεξε, αλλά τον έπιασαν. Εκείνος θα ηρεμήσει, θα ζητήσει επίσημα συγγνώμη και θα προχωρήσουμε κι οι δύο. Αντί γι’ αυτό, μου είπαν ότι προσέλαβε πολύ καλό δικηγόρο, εμπειρογνώμονες και ιδιωτικούς ανακριτές που θα προσπαθούσαν να βρουν λεπτομέρειες για την προσωπική μου ζωή, ώστε να τις χρησιμοποιήσουν εναντίον μου, να βρουν κενά στην ιστορία μου ώστε να ακυρώσουν εμένα και την αδερφή μου, προκειμένου να αποδείξουν ότι αυτή η σεξουαλική επίθεση ήταν στην πραγματικότητα, μια απλή παρεξήγηση. Θα έκανε ό,τι χρειαζόταν προκειμένου να πείσει τον κόσμο ότι βασικά είχε μπερδευτεί.

Δεν μου είπαν μόνο ότι είχα κακοποιηθεί, μου είπαν ότι επειδή δε μπορούσα να το θυμηθώ, δε μπορούσα τεχνικά να αποδείξω ότι δεν το ήθελα. Αυτό με τρέλανε, με κατέστρεψε, σχεδόν με διέλυσε. Είναι η χειρότερη μορφή σύγχυσης, να σου λένε ότι κακοποιήθηκες, σχεδόν βιάστηκες, εμφανώς και δημοσίως, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα αν πιάνεται σαν κακοποίηση. Έπρεπε να παλέψω για έναν ολόκληρο χρόνο για να ξεκαθαρίσω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτή την υπόθεση.

Όταν μου ζήτησαν να προετοιμαστώ σε περίπτωση που δεν κερδίζαμε, είπα ότι δε μπορούσα να προετοιμαστώ γι’ αυτό. Ήταν ένοχος τη στιγμή που ξύπνησα. Κανείς δε μπορεί να με κάνει να ξεχάσω το κακό που μου έκανε. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι με προειδοποίησαν, πως επειδή ήξερε ότι δε θυμόμουν, θα έφτιαχνε εκείνος το σενάριο. Μπορούσε να πει ό,τι ήθελε και κανείς δε θα τον αμφισβητούσε. Δεν είχα καμία δύναμη, δεν είχα φωνή, ήμουν ανυπεράσπιστη. Η απώλεια μνήμης μου θα χρησιμοποιούνταν εναντίον μου. Η κατάθεσή μου ήταν αδύναμη, ελλιπής και με είχαν κάνει να πιστέψω πως ίσως δεν είμαι αρκετά δυνατή για να κερδίσω αυτή τη μάχη. Ο συνήγορός του θύμιζε συνεχώς στους δικαστές ότι ο μόνος που μπορούμε να πιστέψουμε είναι ο Brock, επειδή εκείνη δε θυμάται. Αυτή η ανικανότητα ήταν τραυματική.

Αντί να πάρω τον χρόνο μου να γίνω καλά, τον χρησιμοποιούσα προκειμένου να θυμηθώ την νύχτα με κάθε βασανιστική λεπτομέρεια, για να είμαι προετοιμασμένη για τις ερωτήσεις του δικηγόρου που θα ήταν επεμβατικές, επιθετικές και είχαν σχεδιαστεί ώστε να με κατευθύνουν εκτός πορείας, να κάνουν αμφισβητήσιμα τα λεγόμενα τα δικά μου και της αδερφής μου και να χειραγωγήσουν τις απαντήσεις μου. Ο δικηγόρος του, αντί να με ρωτήσει “Παρατηρήσατε κάποια γδαρσίματα;”, μου είπε “Δεν προσέξατε κανένα γδάρσιμο, σωστά;”. Αυτό ήταν ένα παιχνίδι στρατηγικής, ώστε να με κάνουν να αναρωτηθώ για την ίδια μου την αξιοπιστία. Η σεξουαλική επίθεση ήταν τόσο ξεκάθαρη, αλλά εγώ ήμουν εδώ, στο δικαστήριο, να απαντάω σε ερωτήσεις όπως:

Πόσο χρονών είστε; Πόσα κιλά; Τι φάγατε εκείνη την ημέρα; Λοιπόν, τι είχατε για γεύμα; Ποιος έκανε το δείπνο; Μήπως πίνετε με το δείπνο; Όχι; Ούτε νερό; Πότε ήπιατε; Πόσο ήπιατε; Από τι δοχείο ήπιατε; Ποιος σας έδωσε το ποτό; Πόσο πίνετε συνήθως; Ποιος σας πήγε στο πάρτι; Τι ώρα; Αλλά πού ακριβώς;Τι φορούσατε; Γιατί πήγατε σε αυτό το πάρτι; Τι κάνατε όταν φτάσατε εκεί; Είστε σίγουροι ότι το κάνατε αυτό; Αλλά τι ώρα το κάνατε αυτό; Τι σημαίνει αυτό το κείμενο; Σε ποιον στέλνατε μηνύματα; Πότε ουρήσατε; Πού ουρήσατε; Με ποιον ουρήσατε έξω; Ήταν το τηλέφωνό σας στο αθόρυβο όταν σας κάλεσε η αδελφή σας; Θυμάστε να το βάζετε στο αθόρυβο; Αλήθεια, γιατί στη σελίδα 53 θα ήθελα να επισημάνω ότι είπατε ότι είχε οριστεί στο δυνατό. Μήπως πίνετε στο κολέγιο; Είπατε ότι ήσασταν party animal; Πόσες φορές λιποθυμήσατε; Πηγαίνατε σε πάρτι από αδελφότητες; Η σχέση με τον φίλο σας είναι σοβαρή; Είστε σεξουαλικά ενεργή μαζί του; Πότε αρχίσατε να βγαίνετε; Θα τον απατούσατε; Έχετε ιστορικό απιστίας; Τι εννοούσατε όταν είπατε ότι θέλατε να τον ανταμείψετε; Θυμάστε τι ώρα ξυπνήσατε; Φορούσατε τη ζακέτα σας; Τι χρώμα ήταν η ζακέτα σας; Θυμάστε κάτι άλλο από εκείνη τη νύχτα; Όχι; Εντάξει, καλά, θα μας πει ο Brock τα υπόλοιπα.

Με βομβάρδιζαν με πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις που διαμέλιζαν την προσωπική μου ζωή, την ερωτική μου ζωή, το παρελθόν μου, την οικογένειά μου, βλακώδεις ερωτήσεις, που συσσώρευαν ασήμαντες λεπτομέρειες, ώστε να βρουν μια δικαιολογία γι’ αυτόν τον τύπο που με ξέντυσε πριν καν μάθει το όνομά μου. Μετά από τη σωματική επίθεση, μου επιτέθηκαν και με ερωτήσεις έτσι σχεδιασμένες ώστε να με αποδείξουν ότι όντως, δείτε, τα όσα λέει δεν βγάζουν νόημα, είναι τρελή, βασικά είναι αλκοολική και μάλλον ψαχνόταν για σεξ, ενώ εκείνος είναι αθλητής, ήταν και οι δύο μεθυσμένοι, τέλος πάντων, το προσωπικό του νοσοκομείου που θυμάται εκείνη είναι μετά το συμβάν, οπότε γιατί να το λάβουμε υπόψιν, για τον Brock διακυβεύονται τόσα πολλά, περνάει πολύ δύσκολες στιγμές τώρα.

Και μετά ήρθε η ώρα να καταθέσει αυτός και έμαθα τι θα πει να ξαναγίνεσαι το θύμα. Θέλω να σας θυμίσω ότι τη νύχτα μετά το συμβάν, είπε πως δεν σκόπευε ποτέ να με πάει στο δωμάτιό του. Είπε ότι δεν είχε ιδέα γιατί ήμασταν πίσω από έναν κάδο. Σηκώθηκε να φύγει επειδή δεν ένιωθε καλά, όταν ξαφνικά τον κυνήγησαν και του επιτέθηκαν. Μετά έμαθε οτι εγώ δε θυμόμουν τίποτα.

Ένα χρόνο μετά λοιπόν, όπως είχε προβλεφθεί, προέκυψε ένας νέος διάλογος. Ο Βrock είχε μια παράξενη, καινούρια ιστορία που ακουγόταν σχεδόν σαν ένα κακογραμμένο ερωτικό βιβλίο για ενήλικες με φιλιά και χορούς και κράτημα απ’ τα χέρια και εμάς να κυλιόμαστε αγαπησιάρικα στο έδαφος και βασικά, σ’ αυτή τη νέα ιστορία, όλως τυχαίως υπήρχε συναίνεση. Έναν χρόνο μετά το γεγονός, θυμήθηκε, α ναι, παρεμπιπτόντως, είχε πει ναι σε όλα, οπότε ξέρετε.

Θα μου ξαναέβαζες το εσώρουχο; Θα ξέμπλεκες το κολιέ που είχε μπερδευτεί γύρω από το λαιμό μου; Θα έκλεινες τα πόδια μου και θα με έντυνες; Θα μου έβγαζες τις πευκοβελόνες από τα μαλλιά; Θα με ρωτούσες αν πονάνε οι γρατσουνιές στο λαιμό και τα οπίσθιά μου; Θα πήγαινες να βρεις έναν φίλο να του πεις να σε βοηθήσει να με πάτε κάπου μαλακά και ζεστά;

Είπε πως με ρώτησε αν θέλω να χορέψουμε. Απ’ ό,τι φαίνεται είπα ναι. Με ρώτησε αν ήθελα να πάω στο δωμάτιό του, είπα ναι. Με ρώτησε αν θέλω να μου βάλει δάχτυλο, είπα ναι. Οι περισσότεροι άντρες δε ρωτάνε καν, μπορώ να σου βάλω δάχτυλο; Συνήθως υπάρχει μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, η οποία προχωράει συναινετικά, όχι με ερωταπαντήσεις. Μάλλον όμως του είχα δώσει πλήρη άδεια. Είναι σαφέστατος. Ακόμα και στην ιστορία του, είπα συνολικά μόνο τρεις λέξεις, ναι ναι ναι, μέχρι τη στιγμή που με είχε ημίγυμνη στο έδαφος. Για μελλοντική χρήση να πω κάπου εδώ, αν αναρωτιέσαι αν ένα κορίτσι μπορεί να συναινέσει, δες αν μπορεί να αρθρώσει μια ολόκληρη πρόταση. Εσύ δεν έκανες ούτε καν αυτό. Ήταν μόλις μια σειρά από λέξεις. Πού ακριβώς μπερδεύτηκες; Αυτό είναι κοινή λογική, ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Σύμφωνα με αυτόν, ο μόνος λόγος που βρεθήκαμε στο έδαφος ήταν επειδή έπεσα. Σημείωση: αν ένα κορίτσι πέσει κάτω, βοήθησέ τη να σηκωθεί. Αν είναι τόσο μεθυσμένη που δε μπορεί να περπατήσει και απλά ξαναπέφτει, μην την κουβαλήσεις, χούφτωσέ τη, βγαλ’ της το εσώρουχο και βάλε το χέρι σου μέσα στον κόλπο της. Αν ένα κορίτσι πέσει, βοήθησέ τη να σηκωθεί. Αν φοράει ζακέτα πάνω από το φόρεμά της, μην της τη βγάλεις ώστε να μπορείς να πιάσεις το στήθος της. Μπορεί να κρυώνει, ίσως γι΄αυτό τη φόρεσε τη ζακέτα.

Στη συνέχεια της ιστορίας, δυο Σουηδοί πάνω σε ποδήλατα σε πλησίασαν κι εσύ έτρεξες. Όταν σε έπιασαν γιατί δεν είπες “Σταματήστε, είναι όλα καλά, ρωτήστε κι εκείνη, είναι εκεί πέρα, θα σας πει”. Είχες πάρει την άδειά μου, σωστά; Είχα τις αισθήσεις μου, έτσι; Όταν ο αστυνόμος έφτασε και ανέκρινε τον κακό Σουηδό που σε πρόλαβε, εκείνο έκλαιγε τόσο που δε μπορούσε να μιλήσει, εξαιτίας αυτού που είχε δει.

Ο συνήγορός σου επανέλαβε πολλές φορές ότι δεν ξέρατε ακριβώς γιατί έχασα τις αισθήσεις μου. Και ίσως έχεις δίκιο, μπορεί τα μάτια μου ακόμα να ανοιγόκλειναν και να μην ήμουν εντελώς χαλαρή. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Παραήμουν μεθυσμένη για να μιλήσω Αγγλικά ή να δώσω τη συγκατάθεσή μου για οτιδήποτε, πολύ πριν βρεθούμε στο έδαφος. Δε θα έπρεπε καν να με αγγίξεις από την αρχή. Ο Brock είπε “Δεν φάνηκε καμία στιγμή ότι δεν ανταποκρινόταν. Αν οποιαδήποτε στιγμή ένιωθα ότι δεν ανταποκρινόταν, θα σταματούσα αμέσως”. Άκου να δεις: αν το σχέδιό σου ήταν να σταματήσεις  μόλις θα έπαυα να αντιδρώ, τότε και πάλι δεν καταλαβαίνεις. Δε σταμάτησες καν, ούτε όταν ήμουν ούτως ή άλλως αναίσθητη! Κάποιος άλλος σε σταμάτησε. Δύο τύποι σε ποδήλατα πρόσεξαν μέσα στο σκοτάδι ότι δε κινούμουν και σε κυνήγησαν. Εσύ πώς γίνεται να μην το πρόσεξες ενώ ήσουν από πάνω μου;

Είπες ότι θα σταματούσες και θα ζητούσες βοήθεια. Το λες αυτό, αλλά θέλω να εξηγήσεις πώς θα με βοηθούσες, βήμα προς βήμα, μίλησέ μου γι΄αυτό. Θέλω να ξέρω, αν αυτοί οι δύο κακοί Σουηδοί δεν με είχαν βρει, πώς θα εξελισσόταν η βραδιά; Σε ρωτάω! Θα μου ξαναέβαζες το εσώρουχο; Θα ξέμπλεκες το κολιέ που είχε μπερδευτεί γύρω από το λαιμό μου; Θα έκλεινες τα πόδια μου και θα με έντυνες; Θα μου έβγαζες τις πευκοβελόνες από τα μαλλιά; Θα με ρωτούσες αν πονάνε οι γρατσουνιές στο λαιμό και τα οπίσθιά μου; Θα πήγαινες να βρεις έναν φίλο να του πεις να σε βοηθήσει να με πάτε κάπου μαλακά και ζεστά; Δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί, αν δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ αυτά τα δυο παιδιά. Τι θα μου είχε συμβεί; Γι’ αυτή την ερώτηση δε θα έχεις ποτέ μια καλή απάντηση. Γι΄αυτή την ερώτηση δεν έχεις καμία καλή εξήγηση έναν χρόνο μετά.

Εκτός απ’ όλα αυτά, υποστήριξε ότι ολοκλήρωσα ένα λεπτό μετά τη διείσδυση. Η νοσοκόμα είπε ότι είχα εκδορές, αμυχές και βρωμιά στα γεννητικά μου όργανα. Ήταν πριν ή μετά τον οργασμό αυτό;

Το να ορκίζεσαι και να μας πληροφορείς ότι ναι όντως το ήθελα και έδωσα την άδειά μου και ότι εσύ είσαι το αληθινό θύμα που του επιτέθηκαν Σουηδοί για άγνωστους λόγους, είναι φρικτό, είναι τρελό, εγωιστικό, καταστροφικό. Είναι αρκετό για να υποφέρει κανείς. Είναι ακόμα ένα πράγμα να έχεις κάποιον να προσπαθεί ανηλεώς να μειώσει τη σοβαρότητα του πόνου σου.

Η οικογένειά μου έπρεπε να δει φωτογραφίες με το κεφάλι μου γεμάτο πευκοβελόνες, δεμένο σε ένα φορείο, το σώμα μου μες στη βρωμιά με τα μάτια μου κλειστά, τα μαλλιά μου ανακατεμένα, τα άκρα λυγισμένα και το φόρεμά μου σηκωμένο. Ακόμα και μετά από αυτό, η οικογένειά μου έπρεπε να ακούσει τον συνήγορό σου να λέει ότι οι φωτογραφίες ήταν μετά το συμβάν κι ότι μπορούμε να τις πετάξουμε. Να λέει, ναι η νοσοκόμα επιβεβαίωσε ότι υπήρχε ερυθρότητα και εκδορές στα γεννητικά της όργανα, αλλά αυτό συμβαίνει όταν βάζεις δάχτυλα σε κάποιον και αυτό το έχει ήδη παραδεχτεί.

τότε σκέφτηκα ότι επιτέλους τελείωσε, επιτέλους θα παραδεχτεί τι έκανε, θα απολογηθεί και θα μπορέσουμε κι οι δύο να προχωρήσουμε και τα πράγματα θα φτιάξουν. Όμως μετά, διάβασα την δήλωσή σου.

Να ακούει τον δικηγόρο σου να προσπαθεί να φτιάξει μια εικόνα μου, ως το κορίτσι που ξαφνικά αποφάσισε να κάνει τρελή ζωή, ώστε να δείξει ότι με κάποιον τρόπο το προκάλεσα μόνη μου αυτό. Να τον ακούσουν να λέει ότι ακουγόμουν μεθυσμένη στο τηλέφωνο επειδή είμαι χαζή κι αυτός απλά είναι ο ανόητος τρόπος που μιλάω. Να επισημαίνει ότι στο ηχητικό μήνυμα, είπα ότι θα επιβράβευα το αγόρι μου και όλοι ξέρουμε τι σκεφτόμουν. Σε διαβεβαιώνω ότι το πρόγραμμα ανταμοιβών μου δεν μεταβιβάζεται, πόσο μάλλον σε κάποιον ανώνυμο άντρα που έτυχε να με πλησιάσει.

Έχει κάνει μη αναστρέψιμη ζημιά σε μένα και την οικογένειά μου κατά τη διάρκεια της δίκης, κι εμείς καθόμασταν εκεί, ήσυχα ακούγοντάς τον να διαμορφώνει το βράδυ. Στο τέλος όμως, οι αβάσιμες δηλώσεις του ίδιου και η διεστραμμένη λογική του δικηγόρου του δεν κατάφεραν να κοροϊδέψουν κανέναν. Η αλήθεια μίλησε μόνη της και νίκησε.

Είσαι ένοχος. Δώδεκα ένορκοι σε καταδίκασαν για τρία κακουργήματα πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, αυτές είναι δώδεκα ψήφοι αν τις μετρήσεις, 36 ναι που επιβεβαιώνουν την ενοχή σου, την εκατό τοις εκατό, ομόφωνη ενοχή σου. Και τότε σκέφτηκα ότι επιτέλους τελείωσε, επιτέλους θα παραδεχτεί τι έκανε, θα απολογηθεί και θα μπορέσουμε κι οι δύο να προχωρήσουμε και τα πράγματα θα φτιάξουν. Όμως μετά, διάβασα την δήλωσή σου.

Αν ελπίζεις ότι ένα από τα όργανά μου θα εκραγεί από θυμό και θα πεθάνω, το έχεις σχεδόν καταφέρει. Είσαι πολύ κοντά. Αυτή δεν είναι ακόμα μια ιστορία μεθυσμένου σεξ που μετανιώσαμε κι οι δύο. Η επίθεση δεν είναι ατύχημα. Με κάποιον τρόπο, ακόμα δεν έχεις καταλάβει. Με κάποιον τρόπο ακόμα ακούγεσαι μπερδεμένος. Τώρα θα διαβάσω αποσπάσματα της δήλωσης του κατηγορουμένου και θα απαντήσω σε αυτά.

ΕΙΠΕΣ, ΗΜΟΥΝ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, ΌΠΩΣ ΟΥΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ

Το αλκοόλ δεν είναι δικαιολογία. Είναι ένας παράγοντας; Ναι. Αλλά το αλκοόλ δεν ήταν αυτό που με έγδυσε, μου έβαλε δάχτυλα, έσερνε το κεφάλι μου στο έδαφος με το κορμί μου ημίγυμνο. Το ότι ήπια πολύ ήταν ένα λάθος που παραδέχομαι πως έκανα, αλλά δεν ήταν εγκληματικό. Όλοι στο δωμάτιο αυτό έχουν ζήσει μια νύχτα που μετανιώνουν που ήπιαν τόσο πολύ. Το να μετανιώνεις που ήπιες δεν είναι το ίδιο με το να μετανιώνεις για μια σεξουαλική κακοποίηση. Ήμασταν και οι δύο μεθυσμένοι, η διαφορά όμως είναι ότι εγώ δεν σου έβγαλα το παντελόνι και το εσώρουχο, δε σε άγγιξα απρεπώς και έφυγα. Αυτή είναι η διαφορά.

ΕΙΠΕΣ, ΑΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΩ, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΛΕΣΩ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ

Δεν έχω νευριάσει επειδή δε ζήτησες τον αριθμό μου. Ακόμα κι αν με γνώριζες, δε θα ήθελα να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση. Αν το αγόρι μου, που με ξέρει κιόλας, μου ζητούσε να μου βάλει δάχτυλο πίσω από έναν κάδο, θα του έριχνα χαστούκι. Καμία κοπέλα δε θέλει να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Καμία. Άσχετα με το αν έχεις ή όχι το νούμερό της.

ΕΙΠΕΣ, ΒΛΑΚΩΔΩΣ ΠΙΣΤΕΨΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΚΑΝΩ Ό,ΤΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΆΛΛΟΙ ΓΥΡΩ ΜΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΠΙΩ. ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ.

Και πάλι, δεν έκανες λάθος που ήπιες. Δεν είδα να μου επιτέθηκαν σεξουαλικά όλοι οι άλλοι γύρω σου. Έκανες λάθος επειδή έκανες κάτι που δεν έκανε κανένας άλλος, δηλαδή να πιέζεις το ερεθισμένο πέος που είχες στο παντελόνι σου πάνω στο γυμνό, ανυπεράσπιστο κορμί μου, καλυμμένος από τη σκοτεινή περιοχή, όπου κανένας από το πάρτι δε μπορούσε να με δει ή να με προστατεύσει και η ίδια μου η αδερφή δε μπορούσε να με βρει. Το ποτό δεν είναι το έγκλημά σου. Το ότι κατέβασες και πέταξες το εσώρουχό μου, σαν να ήταν περιτύλιγμα από γλειφιτζούρι και έβαλες το δάχτυλό σου μέσα στο κορμί μου, ήταν αυτό που έκανες λάθος. Γιατί πρέπει να το εξηγώ ακόμα αυτό;

ΕΙΠΕΣ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΩ. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο δικηγόρος σου δεν είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος σου, σε εκπροσωπεί. Μήπως ο δικηγόρος σου είπε μερικά αναξιόπιστα, εξοργιστικά υποτιμητικά πράγματα; Φυσικά. Είπε ότι είχες στύση, επειδή έκανε κρύο.

ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΕΓΙΟΥ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΟΥ “ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΠΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΛΕΓΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΚΟΛΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΥΤΗ”

Η κουλτούρα του να πίνεις στο κολέγιο. Αυτό είναι το θέμα μας; Πιστεύεις ότι γι΄αυτό πολεμούσα όλον αυτό το χρόνο; Όχι για να μάθει ο κόσμος για τη σεξουαλική επίθεση στα κολέγια, ή τον βιασμό, ή να μπορεί να αναγνωρίσει τη συναίνεση, αλλά για την κουλτούρα του να πίνεις στο κολέγιο. Μαζί με τον Jack Daniels. Μαζί με την Skyy Vodka. Αν θες να μιλήσεις στον κόσμο για τον αλκοολισμό να πας σε κάποια συγκέντρωση των ΑΑ. Συνειδητοποιείς ότι το να έχεις προβλήματα αλκοολισμού είναι εντελώς διαφορετικό από το να πίνεις και μετά να προσπαθείς με το ζόρι να κάνεις σεξ με κάποιον. Δείξε στους άντρες πώς να σέβονται τις γυναίκες, όχι πώς να πίνουν λιγότερο.

Η κουλτούρα του να πίνεις στο κολέγιο και η σεξουαλική ακολασία από την οποία συνοδεύεται αυτή. Συνοδεύεται, δηλαδή σαν παρενέργεια, ή σαν τις πατάτες που σου βάζουν μαζί με την παραγγελία σου. Η ακολασία πάλι πώς προέκυψε; Δεν είδα κανένα πρωτοσέλιδο να λέει “Brock Turner, ένοχος που ήπιε πολύ και η σεξουαλική ακολασία από την οποία συνοδεύεται η πράξη του αυτή”. Η κουλτούρα του να πίνεις στο κολέγιο. Ορίστε η πρώτη σου διαφάνεια στην παρουσίαση του powerpoint. Να είσαι βέβαιος, αν δεν καταφέρεις να διορθώσεις το θέμα της ομιλίας σου, θα σε ακολουθώ σε κάθε σχολείο και θα βγάζω λόγο αμέσως μετά από σένα.

ΤΕΛΟΣ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΩΣ ΤΟ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ

Μια ζωή, τη δική σου, ξέχασες τη δική μου. Άσε με να το ξαναπώ για σένα, θέλω να δείξω στον κόσμο πώς το να πιεις ένα βράδυ μπορεί να καταστρέψει δυο ζωές. Εμένα κι εσένα. Εσύ είσαι η αιτία, εγώ είμαι το αποτέλεσμα. Με τράβηξες σε όλη αυτή την κόλαση μαζί σου και με ξαναβούτηξες ξανά και ξανά μέσα σε εκείνη τη νύχτα. Γκρέμισες και τους δυο μας κι εγώ κατέρρεα κάθε φορά που το πάθαινες κι εσύ. Αν νομίζεις πως εγώ τη γλύτωσα, βγήκα αλώβητη και σήμερα έτρεξα να δω το ηλιοβασίλεμα, ενώ εσύ βιώνεις το μεγαλύτερο πλήγμα, κάνεις λάθος. Κανείς δεν κερδίζει. Έχουμε καταστραφεί όλοι, όλοι προσπαθούμε να βρούμε κάποιο νόημα σε όλον αυτόν τον πόνο. Η καταστροφή σου ήταν εξωτερική: απογυμνώθηκες από τίτλους, από πτυχία και αναγνώριση. Η δική μου ήταν εσωτερική, αόρατη, την κουβαλάω μαζί μου. Μου αφαίρεσες την αξία μου, την προστασία της ιδιωτικής μου ζωής, την ενέργεια, τον χρόνο, την ασφάλεια, την οικειότητα, την εμπιστοσύνη, την ίδια μου τη φωνή, μέχρι και σήμερα.

Βλέπεις ένα πράγμα που έχουμε κοινό, είναι ότι κανείς μας δε μπορεί να σηκωθεί το πρωί. Δεν είναι ξένος ο πόνος για μένα. Εσύ με έκανες θύμα. Στις εφημερίδες με ανέφεραν ως “αναίσθητη, μεθυσμένη γυναίκα”, δέκα συλλαβές και τίποτ’ άλλο πέρα από αυτό. Για λίγο, πίστεψα πως ήμουν μόνο αυτό. Έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να ξαναμάθει το πραγματικό του όνομα, την ταυτότητά του. Να ξαναμάθω ότι δεν είμαι αυτό που λένε. Δεν είμαι απλά ένα μεθυσμένο θύμα από ένα πάρτι που βρήκαν πίσω από έναν κάδο, ενώ εσύ ήσουν ένας κορυφαίος Αμερικάνος κολυμβητής από ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο, αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, με τόσα να διακυβεύονται. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει πληγωθεί ανεπανόρθωτα, η ζωή μου ήταν σε παύση για έναν ολόκληρο χρόνο, περιμένοντας να μάθω αν αξίζω κάτι.

Η ανεξαρτησία μου, η φυσική χαρά, η ευγένεια και ο φυσιολογικός τρόπος ζωής που απολάμβανα, παραμορφώθηκαν τόσο που δεν τα αναγνώριζα. Έγινα αντικοινωνική, εξαγριωμένη, κατέκρινα τον εαυτό μου, ήμουν κουρασμένη, οξύθυμη, άδεια. Η απομόνωση ορισμένες στιγμές ήταν αφόρητη. Ούτε μπορείς να μου δώσεις πίσω τη ζωή που είχα πριν από εκείνη τη νύχτα. Καθώς εσύ στεναχωριέσαι για την φήμη σου που σπιλώθηκε, εγώ παγώνω κουτάλια κάθε βράδυ στο ψυγείο, ώστε όταν ξυπνήσω και τα μάτια μου έχουν φουσκώσει από το κλάμα, να μειώσω κάπως το πρήξιμο που έβλεπα. Πήγαινα κάθε μέρα με καθυστέρηση μιας ώρας στη δουλειά, δικαιολογούσα τον εαυτό μου που έκλαιγα στις σκάλες, μπορώ να σου πω όλα τα καλά σημεία του κτιρίου για να κλάψεις και να μη σε ακούει κανείς. Ο πόνος έγινε τόσο μεγάλος που έπρεπε να εξηγήσω τις λεπτομέρειες στο αφεντικό μου για να καταλάβει γιατί φεύγω. Χρειαζόμουν χρόνο επειδή το να συνεχίσω έτσι την καθημερινότητά μου, ήταν απίθανο. Χρησιμοποίησα τις οικονομίες μου για να πάω όσο πιο μακριά μπορούσα. Δεν επέστρεψα στη δουλειά full time, επειδή ήξερα ότι θα έπρεπε να πάρω ορισμένες εβδομάδες άδεια στο μέλλον για τις ανακρίσεις και τη δίκη, που έπαιρναν συνεχώς αναβολές. Η ζωή μου είχε μπει σε παύση για έναν χρόνο, είχα καταρρεύσει.

Το βράδυ δε μπορώ να κοιμηθώ μόνη χωρίς να έχω ένα φως αναμμένο, σαν πεντάχρονο, επειδή έχω εφιάλτες ότι με αγγίζουν και δε μπορώ να ξυπνήσω. Περίμενα μέχρι να βγει το φως του ήλιου για να νιώσω ασφάλεια και να μπορέσω να κοιμηθώ. Για τρεις μήνες κοιμόμουν στις έξι το πρωί.

Ήμουν περήφανη για την ανεξαρτησία μου, τώρα όμως φοβάμαι να πάω μια βόλτα το απόγευμα, ή να πάω σε κάποια εκδήλωση που περιλαμβάνει ποτά με φίλους, ενώ θα έπρεπε να νιώθω άνετα να το κάνω. Χρειάζομαι πάντα να έχω κάποιον στο πλευρό μου, να έχω το αγόρι μου, να κοιμάται δίπλα μου, να με προστατεύει. Είναι ντροπιαστικό το πόσο αδύναμη νιώθω, πόσο δειλά συνεχίζω τη ζωή μου, πάντα προστατευμένη, έτοιμη να αμυνθώ, έτοιμη να θυμώσω.

Δεν έχεις ιδέα πόσο σκληρά δούλεψα για να ξαναχτίσω κομμάτια του εαυτού μου που είναι ακόμα αδύναμα. Μου πήρε οκτώ μήνες να μιλησω για ό,τι συνέβη. Δε μπορούσα πια να επικοινωνήσω με κανέναν. Ούρλιαζα στον φίλο και την οικογένειά μου, όποτε κάποιος ανέφερε αυτό το θέμα. Δε με άφησες ποτέ να ξεχάσω τι μου συνέβη. Στο τέλος της ακρόασης, στη δίκη, ήμουν πολύ κουρασμένη να μιλήσω. Έφυγα άδεια, σιωπηλή. Επέστρεψα σπίτι, έκλεισα το κινητό μου και για μέρες δε μπορούσα καν να μιλήσω. Μου αγόρασε ένα εισιτήριο για έναν πλανήτη που έμαθα να ζω μόνη μου. Κάθε φορά που έβγαινε ένα νέο άρθρο, ζούσα με την παράνοια πως όλη η πόλη μου θα το μάθαινε και θα με γνώριζε ως το κορίτσι που της επιτέθηκαν. Δεν ήθελα τον οίκτο κανενός και ακόμα μαθαίνω να αποδεκτώ το θύμα σαν κομμάτι της ταυτότητάς μου. Έκανες την ίδια την πόλη από την οποία κατάγομαι να είναι για μένα ένα εντελώς αφιλόξενο μέρος.

Δε μπορείς να μου δώσεις πίσω τις άυπνες νύχτες. Τον τρόπο που διαλυόμουν από λυγμούς όταν έβλεπα μια ταινία και κάνουν κακό σε κάποια γυναίκα. Για να το πω απλά, αυτή η εμπειρία έχει διευρύνει τη συμπόνοια μου για τα υπόλοιπα θύματα. Έχασα βάρος από το άγχος, όταν οι άνθρωποι μου το έλεγαν, τους έλεγα ότι έχω αρχίσει το τρέξιμο.

Υπάρχουν φορές που δε θέλω να με αγγίζουν. Πρέπει να μάθω από την αρχή ότι δεν είμαι εύθραυστη, είμαι ικανή, είμαι υγιής, όχι μόνο λαβωμένη και αδύναμη.

Όταν βλέπω τη μικρή μου αδερφή να πονάει, όταν δε μπορεί να παρακολουθήσει κάτι στο σχολείο, όταν δεν είναι χαρούμενη, όταν δεν κοιμάται, όταν κλαίει τόσο στο τηλέφωνο που δε μπορεί να αναπνεύσει, λέγοντάς μου ξανά και ξανά ότι λυπάται που με άφησε μόνη μου εκείνο το βράδυ, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, αλλά όταν νιώθει εκείνη περισσότερες τύψεις από σένα, δε σε συγχωρώ. Εκείνη τη νύχτα την είχα πάρει τηλέφωνο, είχα προσπαθήσει να τη βρω, αλλά εσύ με βρήκες πρώτος. Το κλείσιμο του δικηγόρου σου ξεκινούσε με τη φράση “Η αδερφή της είπε ότι ήταν καλά και ποιος την ξέρει καλύτερα από την ίδια της την αδερφή;” Προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις την ίδια μου την αδερφή εναντίον μου; Τα επιχειρήματα σου ήταν τόσο αδύναμα, τόσο λίγα, που ήταν σχεδόν ντροπιαστικό. Μην την αγγίζεις καν.

Δε θα έπρεπε ποτέ να μου το κάνεις αυτό. Επίσης, δε θα έπρεπε ποτέ να με είχες κάνει να παλεύω τόσο καιρό για να σου πω ότι δεν έπρεπε να μου το κάνεις αυτό. Αλλά εδώ είμαστε. Η ζημιά έχει γίνει, κανείς δε μπορεί να την πάρει πίσω. Και τώρα έχουμα και οι δύο μια επιλογή. Μπορούμε να το αφήσουμε να μας καταστρέψει, εγώ να παραμείνω θυμωμένη και πληγωμένη κι εσύ σε άρνηση, ή να το αντιμετωπίσουμε κι εγώ να αποδεχτώ τον πόνο, εσύ την τιμωρία και να προχωρήσουμε.

Δεν τελείωσε η ζωή σου, έχεις δεκαετίες μπροστά σου να την ξαναρχίσεις. Ο κόσμος είναι τεράστιος, πολύ μεγαλύτερος από το Palo Alto και το Stanford και θα βρεις ένα κομμάτι του στο οποίο θα μπορείς να είσαι χρήσιμος και χαρούμενος. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να σηκώνεις τους ώμους σου και να είσαι μπερδεμένος άλλο. Δε μπορείς να προσποιείσαι ότι δεν υπήρχαν κόκκινες σημαίες. Έχεις καταδικαστεί ότι μου επιτέθηκες, σκόπιμα, σεξουαλικά, με κακόβουλη πρόθεση και το μόνο που παραδέχεσαι είναι ότι κατανάλωσες αλκοόλ. Μην μιλάς άλλο για την λυπηρή τροπή που έχει πάρει η ζωή σου επειδή το αλκοόλ σε οδήγησε στο να κάνεις άσχημα πράγματα. Βρες τον τρόπο να αναλάβεις την ευθύνη για τη δική σου συμπεριφορά.

Τώρα σε ό,τι αφορά στην ποινή, όταν διάβασα την έκθεση του υπεύθυνου, δε μπορούσα να το πιστέψω, γέμισα πάλι θυμό για να ηρεμήσω και να πέσω σε βαθιά θλίψη. Οι δηλώσεις μου είχαν αλλοιωθεί εντελώς και είχαν βγει εκτός θέματος. Πάλεψα σκληρά σ’ ατή τη δίκη και δε δέχομαι το ελάχιστο αυτό αποτέλεσμα από έναν ανακριτή που προσπάθησε να αξιολογήσει την κατάσταση και τις επιθυμίες μου μέσα σε 15 λεπτά, στη μεγαλύτερη διάρκεια των οποίων, μου απαντούσαν σε ερωτήσεις που έκανα εγώ σχετικά με το νομικό σύστημα. Το περιεχόμενο είναι επίσης σημαντικό. Ο Brock είχε εκδώσει και μια δήλωση κι εγώ δεν την είχα διαβάσει.

Εξ΄ορισμού, ο βιασμός δεν είναι η απουσία της ασυδοσίας, ο βιασμός είναι η απουσία συναίνεσης

Η ζωή μου είχε μπει σε παύση για έναν χρόνο, έναν χρόνο θυμού, αγωνίας και αβεβαιότητας, μέχρι που μια κριτική επιτροπή συνομηλίκων μου, κατέστησε μια απόφαση που επικύρωνε τις αδικίες που είχα υποστεί. Αν ο Brock είχε παραδεχτεί την ενοχή, είχε απολογηθεί και είχε συμφωνήσει νωρίτερα, θα ζητούσα μια ελαφρύτερη ποινή, σεβόμενη την ειλικρίνειά του και ούσα ευγνώμων που μπορούμε να προχωρήσουμε με τις ζωές μας. Αντίθετα, ρίσκαρε να πάμε στο δικαστήριο, πρόσθεσε προσβολές στον τραυματισμό μου και με έκανε να ξαναζήσω όλο αυτό, ενώ δημοσιοποιήθηκαν λεπτομέρειες από την προσωπική μου ζωή και τη σεξουαλική επίθεση, στο κοινό. Ο ίδιος έβαλε εμένα και την οικογένειά μου σε έναν χρόνο ανεξήγητης και άσκοπης ταλαιπωρίας και θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του εγκλήματός του, και που αμφισβήτησε τον πόνο μου, που μας έκανε να περιμένουμε τόσο πολύ για να δικαιωθούμε.

Είπα στον ανακριτή ότι δε θέλω ο Brock να πεθάνει στη φυλακή. Δεν είπα ότι δεν του αξίζει να είναι πίσω από τα σίδερα. Η πρόταση του υπεύθυνου ποινής για ένα έτος ή λιγότερο στην φυλακή, είναι σαν διάλειμμα, σαν παρωδία της σοβαρότητας του εγκλήματός του και αποτελεί προσβολή για μένα και όλες τις γυναίκες. Περνάει το μήνυμα ότι οποιοσδήποτε ξένος μπορεί να μπει μέσα σου χωρίς συναίνεση και θα λάβει πολύ λιγότερο απ’ ό,τι έχει οριστεί ως ελάχιστη ποινή. Η ποινή αυτή δεν πρέπει να γίνει δεκτή. Είπα επίσης στον υπεύθυνο ότι αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να καταλάβει ο Brock και να παραδεχτεί το σφάλμα του.

Η σοβαρότητα του βιασμού πρέπει να κοινοποιηθεί με σαφήνεια, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα στην οποία να μαθαίνουμε ότι ο βιασμός είναι λάθος μέσα από τη δοκιμή και το σφάλμα.

Δυστυχώς, μετά την ανάγνωση της έκθεσης του κατηγορούμενου, είμαι πολύ απογοητευμένη και νιώθω πως δεν επέδειξε ειλικρινή μεταμέλεια και δεν πήρε την ευθύνη για τη συμπεριφορά του. Σεβάστηκα απόλυτα το δικαίωμά του να πάει στο δικαστήριο, αλλά ακόμα και μετά την ομόφωνη ενοχή του από τους δώδεκα ενόρκους, το μόνο που έχει παραδεχτεί είναι ότι κατανάλωσε αλκοόλ. Κάποιος που δεν μπορεί να λογοδοτήσει πλήρως για τις πράξεις του, δεν αξίζει μια τέτοια ποινή. Είναι βαθιά προσβλητικό ότι προσπάθησε να εξομοιώσει τον βιασμό με “ασυδοσία”. Εξ΄ορισμού, ο βιασμός δεν είναι η απουσία της ασυδοσίας, ο βιασμός είναι η απουσία συναίνεσης και με διαταράσσει βαθιά ότι ακόμα δε μπορεί να δει αυτή τη διάκριση.

Ο επιμελητής συνυπολόγισε το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος είναι νεαρός κι έχει καθαρό ποινικό μητρώο. Κατά τη γνώμη μου, είναι αρκετά μεγάλος για να ξέρει τι έκανε λάθος. Όταν είσαι 18, σ’ αυτή τη χώρα μπορείς να πας στον πόλεμο. Όταν είσαι 19 μπορείς να πληρώσεις το τίμημα του να αποπειραθείς να βιάσεις κάποιον. Είναι νέος, αλλά είναι αρκετά μεγάλος ώστε να ξέρει καλύτερα.

Δεδομένου ότι αυτό είναι το πρώτο του αδίκημα, μπορώ να καταλάβω την επιείκεια. Από την άλλη, σαν κοινωνία, δεν μπορούμε να συγχωρούμε την πρώτη σεξουαλική επίθεση ή απόπειρα βιασμού κάποιου. Δεν βγάζει νόημα. Η σοβαροτητα του βιασμού πρέπει να κοινοποιηθεί με σαφήνεια, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα στην οποία να μαθαίνουμε ότι ο βιασμός είναι λάθος μέσα από τη δοκιμή και το σφάλμα. Οι συνέπειες της σεξουαλικής επίθεσης πρέπει να είναι αρκετά σοβαρές, ώστε οι άνθρωποι να νιώθουν αρκετό φόβο να επιδεικνύουν καλή κρίση, ακόμα κι όταν είναι μεθυσμένοι, πρέπει να είναι τόσο σοβαρή ώστε να είναι προληπτικοί.

Αυτό που μου έκανε δεν τελειώνει, δεν λήγει, δεν περνάει έτσι απλά μετά από κάποια χρόνια. Μένει μαζί μου, ειναι κομμάτι της ταυτότητά μου, άλλαξε για πάντα τον τρόπο που με βλέπω και που θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου.

Ο επιμελητής συνυπολόγισε και το γεγονός ότι έχει εγκαταλείψει μια υποτροφία κολύμβησης που κέρδισε πολύ δύσκολα. Το πόσο γρήγορα κολυμπάει ο Brock δεν μειώνει η σοβαρότητα του τι συνέβη σε μένα και δε θα έπρεπε να μειώνει και τη σοβαρότητα της τιμωρίας του. Αν κάποιος που ήταν για πρώτη φορά δράστης από ένα μη προνομιούχο περιβάλλον, κατηγορούνταν για τρία κακουργήματα και δεν επεδείκνυε καμία μεταμέλεια για τις πράξεις του πέρα από το ότι ήπιε, ποια θα ήταν η ποινή του; Το γεγονός ότι ο Brock ήταν αθλητής σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο δε θα έπρεπε να το δούμε σαν δικαίωμα στην επιείκεια, αλλά ως μια ευκαιρία για να στείλουμε ένα μήνυμα ότι η σεξουαλική κακοποίηση είναι ενάντια στον νόμο, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη.

Ο επιμελητής υποστήριξε πως αυτή η υπόθεση, σε σύγκριση με άλλα εγκλήματα παρόμοιας φύσης, μπορεί να θεωρηθεί λιγότερο σοβαρή εξαιτίας του επιπέδου της μέθης. Εγώ το ένιωσα αρκετά σοβαρό, μόνο αυτό θα πω.

Τι έκανε για να δείξει ότι αξίζει ένα διάλειμμα; Απολογήθηκε μόνο για το ότι ήπιε κι ακόμα δεν έχει προσδιορίσει τι μου έκανε όταν μου επιτέθηκε σεξουαλικά, με επαναθυματοποιούσε συνεχώς και αδυσώπητα. Είναι ένοχος για τρία σοβαρά κακουργήματα και είναι καιρός να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν πρέπει να τη γλυτώσει έτσι απλά.

Αυτό που μου έκανε δεν τελειώνει, δεν λήγει, δεν περνάει έτσι απλά μετά από κάποια χρόνια. Μένει μαζί μου, ειναι κομμάτι της ταυτότητά μου, άλλαξε για πάντα τον τρόπο που με βλέπω και που θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου.

Για να κλείσω, θέλω να πω ευχαριστώ. Σε όλους, από τον πρακτικάριο που μου έδωσε να φάω όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο εκείνο το πρωί, τον αναπληρωτή που περίμενε στο πλευρό μου, τις νοσοκόμες που με ηρέμησαν, τον ανακριτή που με άκουσε και δε με έκρινε ποτέ, τους δικηγόρους μου που στάθηκαν ακλόνητοι δίπλα μου, τον θεραπευτή μου που μου έδειξε πώς να βρω το θάρρος μέσα στην ευπάθειά μου, στο αφεντικό μου για την ευγένεια και την κατανόηση, στους υπέροχους γονείς μου που μου δίδαξαν πώς να κάνω τον πόνο δύναμη, στη γιαγιά μου που μου έβαλε κρυφά σοκολάτα στην αίθουσα του δικαστηρίου για να δίνει σε μένα, στους φίλους μου που μου υπενθύμιζαν πώς να είμαι χαρούμενη, στο αγόρι μου για την υπομονή και την αγάπη του, στην ακαταμάχητη αδερφή μου που είναι το άλλο μου μισό, στον Alaleh, το είδωλό μου που αγωνίστηκε ακούραστα και δεν με αμφισβήτησε ποτέ. Ευχαριστώ όλους που εμπλέκονταν στη δίκη για το χρόνο και την προσοχή τους. Ευχαριστώ τα κορίτσια σε όλη τη χώρα που έγραψαν και μου έστειλαν κάρτες, τόσους άγνωστους ανθρώπους που νοιάστηκαν για μένα.

Περισσότερο όμως θέλω να ευχαριστήσω τους δύο άντρες που με έσωσαν κι ακόμα δεν έχω συναντήσει. Κοιμάμαι με δύο ποδήλατα που έχω ζωγραφίσει πάνω από το κρεβάτι μου για να μου θυμίζω ότι υπάρχουν και ήρωες σε αυτή την ιστορία. Ότι προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Το ότι έχω γνωρίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους κι έχω νιώσει την προστασία και την αγάπη τους, είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ.

Και τέλος, στα κορίτσια σε όλο τον κόσμο, είμαι μαζί σας. Τα βράδια που νιώθετε μόνες, είμαι μαζί σας. Όταν σας αμφισβητούν είμαι μαζί σας. Πάλεψα κάθε μέρα για εσάς. Μην σταματήσετε ποτέ να παλεύετε, σας πιστεύω. Όπως έγραψε κάποτε η Anne Lamott “Οι φάροι δεν τρέχουν στα νησιά ψάχνοντας πλοία να σώσουν, απλά στέκονται εκεί και φωτίζουν”. Παρόλο που δε μπορώ να σώσω κάθε βάρκα, ελπίζω ότι με το ότι μιλάω σήμερα, έχετε απορροφήσει μια μικρή ποσότητα φωτός, μια μικρή γνώση ότι δε μπορούν να σας κάνουν να σωπάσετε, μια μικρή ικανοποίηση ότι η δικαιοσύνη αποδίδεται, μια μικρή επιβεβαίωση ότι οδεύουμε κάπου και μια μεγάλη, μεγάλη επιβεβαίωση ότι είσαι σημαντική, αναμφισβήτητα, κανείς δε μπορεί να σε φτάσει, είσαι όμορφη, αξίζεις, πρέπει αναμφίβολα να σε σέβονται κάθε λεπτό της ημέρας, είσαι δυνατή και κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο. Σε όλα τα κορίτσια σε όλο τον κόσμο, είμαι μαζί σας. Ευχαριστώ”.