Μία ντόπια ξέρει καλύτερα γιατί (και πού) πρέπει να πας στα Κουφονήσια

Αυτό δεν είναι άλλο ένα κείμενο από τα πολλά που σου περιγράφουν γιατί αξίζει να επισκεφτείς το τάδε νησί. Είναι μία ιστορία. Μπορεί να έχεις και εσύ τη δική για το αγαπημένο σου μέρος. Εγώ θα σου μιλήσω για τον τόπο από τον οποίο κατάγομαι. Τα Κουφονήσια. Και για να είμαστε ξηγημένοι από την αρχή, μην περιμένεις να είμαι αντικειμενική. Οι αναμνήσεις και η παντοτινή αγάπη δεν περιέχουν τίποτα το αντικειμενικό.

Και άμα θέλεις δηλαδή να σου απαντήσω με το χέρι στην καρδιά, βαθιά μέσα μου πιστεύω πως το Κουφονήσι μού ανήκει. Πως είναι δικό μου. Και αυτό γιατί είναι ο τόπος που ανήκω. Το μέρος όπου η καρδιά μου μπαίνει στη θέση της. Η εικόνα που σκέφτομαι όταν θέλω να σκεφτώ κάτι που με ηρεμεί. Εκεί που έχουν υπάρξει έστω και για μία φορά οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι.

Βέβαια να σου πω ότι ανάμεσα στους αγαπημένους μου ανθρώπους είναι κι αυτοί που έρχονται παραπάνω από 10 συναπτά καλοκαίρια. Οι μετα-ντόπιοι. Με αυτούς μάς συνδέει η ίδια αγάπη. Η ίδια προσμονή για τον Αύγουστο. Όχι για να πάρουμε άδεια. Αλλά για να πάμε «κάτω». Να φτιάξουμε και άλλες κοινές αναμνήσεις. Αυτοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους γινόμαστε πάλι παιδιά που συναντιούνται κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος και το πιάνουν από εκεί που το είχαν αφήσει το προηγούμενο καλοκαίρι. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Εκείνοι που έχουν σεβαστεί, που έχουν αγαπήσει τον τόπο αυτό αληθινά. Αυτοί ίσως να είναι και οι μόνοι που μπορούν να καταλαβαίνουν τη σημασία αυτού του κειμένου.

Αλλά τι είναι για μένα το Κουφονήσι;

Το Κουφονήσι για μένα είναι:

Ο κόμπος που με πνίγει στο λαιμό κάθε φορά που πλοίο περνάει το Κάτω Νησί και αρχίζει να κατεβάζει την μπουκαπόρτα.

Η επιθυμία μου να τρέξω πάρα πολύ γρήγορα με το που πατάω το πόδι μου στην προβλήτα.

Όλα μου τα καλοκαίρια.

Η φωνή του παππού μου κάθε Κυριακή στην πρωινή λειτουργία που έφτανε μέχρι το δωμάτιό μου και με ξυπνούσε για να σηκωθώ να πάω να κοινωνήσω (υποχρεωτικά).

Οι σκορπίνες που μου τρυπούσαν τα χέρια καθώς τις καθάριζα με τη γιαγιά μου.

Οι γλάροι που μαζεύονταν στον κήπο μυρίζοντας τα ψάρια και εγώ που πετούσα τα βρώμικα νερά κοροϊδεύοντας τους μόνο και μόνο για να τους φέρω κοντά μου.

Ο Σκοπελίτης. Αυτός μου έμαθε πως δεν έχει σημασία αν είσαι κουρασμένος. Πρέπει κάθε μέρα, ό,τι καιρό και να κάνει να προσπαθείς να είσαι συνεπής σε αυτό για το οποίο είσαι φτιαγμένος.

Τα σύκα. Οι σακούλες που κρεμούσαμε για να μη μας τα τρώνε οι κουρούνες και η χαρά μου όταν το σύκο που διάλεγα να κόψω δεν ήταν μεστό. Δεν είχα χειρότερο από τη φαγούρα που δημιουργούσε το γάλα που έσταζε το άγουρο σύκο στα χέρια μου.

Η ξυπολησιά. Ο παππούς μου έλεγε πως δεν θέλει να με βλέπει στο νησί ξυπόλητη και πως έχω ένα σωρό παπούτσια ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ να φοράω. Η γιαγιά έλεγε πως όταν θα μεγαλώσω θα έχω πόδι-βάρκα και δε θα μπορώ να φοράω γόβες. Εγώ πάλι τους έγραφα στα παλιά μου τα παπούτσια και τα πετούσα στο χωράφι μόλις έφευγα από το σπίτι, γιατί ήθελα να κάνω ό,τι έκαναν και τα παιδιά που «έμεναν εδώ και τον χειμώνα». Εξάλλου έχεις προσπαθήσει να τρέξεις πάνω σε κυματοθραύστη με σανδάλια; Ε δεν γίνεται.

Η θεοποίηση κάθε τι νησιώτικου. Από τα φαγητά μέχρι την ομιλία. Ο Σεπτέμβρης με έβρισκε να γυρνάω στην Αθήνα και να λέω μόνο «ήντα» και «γιάντα» μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, με αποκορύφωμα το «ιιι», όταν κάτι που άκουγα μου φαινόταν πολύ λάθος ή περίεργο. Όχι δεν εννοώ αυτό της Ζουμπουλίας, είναι ένα άλλο ιιι μαγικό!

Το παγκάκι στον δρόμο που ενώνει το λιμάνι και το Καρνάγιο. Κανένα ηλιοβασίλεμα Σαντορίνης. Μόνο η θάλασσα εκείνη την τέλεια ώρα και οι σκέψεις σου.

Η Κέρος. Παρατήρησέ την. Δεν είναι άσχημη. Είναι πανέμορφη. Στέκεται εκεί μόνη και μας κοιτάζει από μακριά, αλλά πιστεψέ με δε μας ζηλεύει καθόλου. Μακάρι να ήμασταν όλοι τόσο φοβεροί όσο η Κέρος.

Photo: Vagelis Hatzis

Τα μικρά ψωμάκια του φούρνου. Η γιαγιά τα έλεγε παλουδάκια. Ίσως επειδή είναι πολύ αφράτα-απαλά. Πάρε ένα και γέμισέ το μυζήθρα και ντομάτα από την Ελευθερία. Μη βάλεις τίποτα άλλο. Απλά κλείσε τα μάτια σου και απόλαυσέ το. Επίσης μην ξεχάσεις να πάρεις και κανα δυο μακριές για την λιγούρα στην παραλία. Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνεις τι είναι οι μακριές, εμπιστεύσου με.

Το Κάτω Κουφονήσι. Από την Παναγία, μέχρι την εξωτική παραλία του Νερού και τα Πεζούλια. Αν σε βρει ο 15ύγουστος στο νησί αξίζει να ξυπνήσεις νωρίς και να περάσεις απέναντι με τα καϊκια. Τρομερή στιγμή ο Σκοπελίτης που φτάνει μέχρι τη στεριά κυριολεκτικά για να «χαιρετήσει» την Παναγία και να παραλάβει αντίδωρο και αγιασμό.

Η Ιταλίδα. Πολλοί θα σου πουν το Πορί. Εγώ θα σου πω η Ιταλίδα. Ποιον θα ακούσεις;

Το Καλόφεγγο. Το μοναδικό μέρος που δεν υπήρχε όσο ήμουν παιδί και παρόλα αυτά με έχει σημαδέψει. Δεν ξέρω πως γίνεται να είσαι στην βορειανατολική μεριά του νησιού αλλά να σε συνεπαίρνει τόσο πολύ το ηλιοβασίλεμα χωρίς να το κοιτάζεις. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά πως μπορεί να φταίει το banofee. Ή και το παγωμένο γιαούρτι βατόμουρο. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω.

Η στροφή. Τα σουβλάκια του Λευτεράκου. Της Ιωάννας και του Δημήτρη. Τα σουβλάκια του Αιγαίου. Και όποιος σου πει πως έχει και άλλα σουβλάκια το νησί, να του πεις να σωπάσει. Ξεκάθαρα ό,τι καλύτερο έχεις δοκιμάσει ποτέ σε τυλιχτό σουβλάκι.

Το σοκάκι. Εκεί που όλοι συναντάνε όλους. Εκεί που ξεκινάς για ένα ρακόμελο στο Αστρολούλουδο και καταλήγεις να χορεύεις νησιώτικα με τους απέναντι στο Κουφοχωριό. Στο Κουφονήσι δεν κάνεις διακοπές μόνο με την παρέα σου, κάνεις διακοπές με όλες τις παρέες του νησιού. Αυστηρά ακατάλληλο για μονόχνωτους.

Τα νερά στο λιμάνι. Είναι πράσινα. Μπορείς να βουτήξεις εκεί δίπλα στα πλοία και στα καϊκια. Γενικά το λιμάνι έχει κάτι το ξεχωριστό. Ειδικά όταν θα φεύγεις. Ανέβα γρήγορα στο κατάστρωμα και κοίτα το νησί καθώς ξεμακραίνει. Σε στιγματίζει και αυτομάτως κλείνεις το ραντεβού σου για του χρόνου.

Ο Καπετάν Νικόλας. Ολόκληρος. Οι άνθρωποί του. Τα φαγητά του. Όλα. (πάρε από νωρίς τηλέφωνο να κλείσεις τραπέζι και το ψάρι σου)

Η διαδρομή Ιταλίδα Πορί παραλιακά. Από την άμμο στα βράχια. Από την ηρεμία, στον αέρα. Από την πισίνα στην άμμο ξανά.

Τα τηγανητά αυγά του Νικήτα. Ο άνθρωπος ΔΕΝ πεθαίνει από χοληστερίνη. Το έχω δοκιμάσει. Φάε άφοβα.

Η Μεγάλη Άμμος. Η παραλία στην οποία έμαθα να κολυμπάω. Εκεί που βουτούσαμε για να πιάσουμε το εμπόρευμα για το μαγαζί μας. Ένα καφάσι και ένα φαναράκι μπροστά από την εκκλησία. Πουλούσαμε ματάκια και ξεραμένους αχινούς. Βέβαια η αλήθεια είναι πως εγώ δεν ήξερα να φτιάχνω βραχιόλια από κλωστές, οπότε με νίκησε γρήγορα ο ανταγωνισμός.

Το Γάλα. Αυτή η μυστική παραλία. Άφησε τα πράγματά σου στο Πορί και πήγαινε με την πετσέτα σου μόνο. Έχει λίγο σκαρφάλωμα, λίγη ακροβασία αλλά θα σε ανταμείψει. Μην φοβηθείς να περάσεις κολυμπώντας από την παραλία στο πέλαγος. Ο ορισμός της ελευθερίας.

Ο Σορόκος. Το πιο θρυλικό μαγαζί του νησιού (μαζί με τα αξεπέραστα Καλάμια). Πάρε το ποτό σου, κάτσε στα βραχάκια και εκεί στα σκοτεινά σκέψου τι σου αρέσει πιο πολύ το φεγγάρι ή τα αστέρια;

Ελπίζω να πεις τα αστέρια. Αλλά και το φεγγάρι να σου αρέσει καλύτερα, είμαι σίγουρη πως στα υπόλοιπα θα συμφωνήσουμε απόλυτα. Και όταν θα έρθεις στο Κουφονήσι μας θα το αγαπήσεις όπως και εμείς. Είναι ένα δύσκολο αλλά συνάμα πανεύκολο νησί. Ένα νησί που συνδυάζει την ξεκούραση και το ξενύχτι ως το πρωί. Το φυσικό τοπίο και τους πανέμορφους ανθρώπους. Τα τσιφτετέλια στο Εν Πλω και τις jazz μπάντες στο Καλόφεγγο. Το καλό φαγητό και τα πλυμένα στη θάλασσα σταφύλια σου.

Να έρθεις και να τα αφήσεις όλα πίσω. Τις έννοιες, τα ρολόι, το αυτοκίνητο και τα πολλά ρούχα. Να τα αφήσεις όλα και να αφεθείς.

Α.