Σήμερα ξύπνησα και ήμουν 44 ετών

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου. Ευτυχώς κάποια λίγα ενέσιμα έχουν βοηθήσει το πρόσωπό μου να προσπαθήσει να διατηρήσει κάποια φρεσκάδα. “Η ομορφιά βγαίνει από μέσα μας” μου λέει η δερματολόγος Γιόλα Μανωλάκου, όταν την ρώτησα τις προάλλες, τι στο καλό χαλάει το δέρμα. Μια μεσοθεραπεία πριν τα 44 γενέθλιά μου ήταν το δωράκι μου σε μένα. Μια μικρή βοήθεια στην καταπολέμηση τω ρυτίδων, τις οποίες παρατηρώ κολλημένη στον ίδιο καθρέφτη. Κοιτάζομαι δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, ξανά δεξιά. Καλά εσύ δεν έλεγες πώς δεν σε ενοχλεί η ηλικία; Τι κοιτάς τώρα;

Ευτυχώς βλέπω πολύ καλά ακόμα. Παρατηρώ ότι το πρόσωπό μου, ποτέ άλλοτε, δεν έδειχνε όλα όσα είχα κάνει την προηγούμενη μέρα.

Δεν κοιμήθηκα νωρίς, δεν έπλυνα καλά το πρόσωπό μου, δεν έβαλα κρέμα πριν κοιμηθώ. Μαρτυριάρικο.

Πάω να φτιάξω ένα καφεδάκι. Με στέβια βέβαια. Την ζάχαρη την έχω κόψει προ πολλού. Παλιότερα έπινα τον καφέ γλυκό με γάλα. Ωραίος ήταν. Την στέβια, την συνήθισα. Δεν τρελάθηκα στην αρχή, αλλά επειδή η ζάχαρη παχαίνει, την μείωσα. Επόμενος στόχος είναι ο καφές ο σκέτος, αλλά γαμώτο, δεν πίνεται. Με την κούπα στο χέρι περνάω από το σαλόνι. Το ακριβό στατικό ποδήλατο μου ταιριάζει απόλυτα στο χώρο, αλλά δεν έχω ανέβει εδώ και μήνες. Στα περυσινά μου γενέθλια είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κάνω κάθε μέρα έστω και λίγο. Μα πώς πέρασε μια ολόκληρη χρονιά; Πηγαίνω στο μπαλκόνι και κάθομαι σε μια πολυθρόνα. Το αεράκι είναι φρέσκο στο πρόσωπό μου. Έχω τις μαύρες μου. Θέλω να τακτοποιήσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, διότι σε λίγο θα πρέπει να είμαι μάνα και σύντροφος.

Όσο μεγαλώνω πεινάω

Τι έγινε ρε Άντρια, εσύ δεν έλεγες ότι δεν σε πειράζει η ηλικία σου; Το έλεγα, αλλά αυτό το 44 μου έπεσε βαρύ στην πλάτη και χρειάζομαι λίγη περισσότερη προσπάθεια να ισιώσω. Έλα, στήθος έξω, μέσα η κοιλιά! Εντάξει, χαλάρωσε, δεν μας βλέπει και κανένας. Η κοιλιά, παρά την γέννα είναι σφιχτή. Όχι και σαν τις φέτες της Ναταλίας, αλλά αξιοπρεπής για μια μαμά που δεν γυμνάζεται με πρόγραμμα. Τα πόδια, δεν θυμίζουν με τίποτα τα σφιχτά μπούτια που είχα λίγα χρόνια πριν, ενώ ο οπίσθιος μηριαίος μου, τον προλαβαίνω δεν τον προλαβαίνω μέχρι να πέσει τελείως. Θυμάσαι ρε Άντρια τότε που με μερικά καθίσματα με μπάρα στεκόταν στο ύψος που θα μπορούσε να συναγωνιστεί βραζιλιάνικο; Τώρα, τα μερικά καθίσματα πρέπει να είναι πολλά και το αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με παλιά.

Πάνω κάτω, πάνω κάτω, κάτσε κάτω από την μπάρα και σήκωσε τα 44χρόνια σου μέχρι που να αισθανθείς τον ποπό σου να παίρνει φωτιά.

Γιατί ο τρικέφαλος; Παλιότερα έκανες 4 σετ επί 15 επαναλήψεις (και πολλά λέω) και χαιρετούσες την φίλη σου από μακριά: Εδώ είμαι έλα! Τώρα; Άστο καλύτερα, από το πέρα δώθε του Γιαννάκη καλύτερα να σε βρει με το find my iphone. Μετά τη γέννα πέντε χρόνια πριν, το σώμα μου είχε χαλαρώσει τελείως, σαν να μην είχα γυμναστεί ποτέ. Η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλεις ώστε το σώμα σου να είναι σφιχτό και δυνατό σημαίνει γυμναστική τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, τίποτα λιγότερο και μάλιστα γυμναστική σκληρή. Ναι, το σώμα αλλάζει πολύ μεγαλώνοντας. Δεν πιστεύεις πόσο γρήγορα μια μακαρονάδα μπορεί να σε παχύνει. Παλιότερα έκανα δίαιτα για να μένω λεπτή. Τώρα κάνω διατροφή, ώστε να δίνω στον οργανισμό μου όσα έχει ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνω να πετάω όλα όσα με παχαίνουν. Καταλαβαίνω τις μεγαλύτερες γυναίκες από μένα που κάποια στιγμή τα παρατάνε και παχαίνουν μέχρι να πεις λιποαναρρόφηση. Πόσο λίπος παράγουμε πια;

Όσο μεγαλώνω μαθαίνω

Πρέπει να μάθω να αποδέχομαι το δέρμα μου που χάνει την φρεσκάδα του και το σώμα μου την σφριγηλότητα του. Εισπνοή – εκπνοή. Ε, ναι. Είναι πια τόσο ξεκάθαρο. Είσαι στη φάση που μερικά χρόνια πριν έλεγες “έχω χρόνο μέχρι τα 40” και αυτά τσουπ έφτασαν αμέσως. Τόση βιασύνη πια;

Αχ, άτιμη κοινωνία… Άλλες γίνονται 44 ετών, κι άλλες είναι ακόμα 24… Τώρα βέβαια, θα ήθελα να ήμουν 24 ετών με το σημερινό μυαλό. Υπάρχει και κάτι καλό στην ηλικία μου. Αυτό που λένε ώριμη σκέψη. Τα πράγματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις είναι απολύτως ξεκάθαρα γύρω μου. Μπορώ να διαβάσω προθέσεις, να καταλάβω τους ανθρώπους γρήγορα, να προστατεύσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου από αυτούς που δεν θέλω, νιώθω πιο οχυρωμένη κι όχι τόσο ευάλωτη όπως παλιά. Είμαι πιο έμπειρη. Ξέρω να παρατηρώ καλύτερα, έχω μάθει από τα λάθη μου, είμαι πιο υπομονετική. Γνωρίζω ποιον ρόλο πρέπει να παίξω κάθε φορά που καλούμαι σε οποιαδήποτε μορφής σκηνή της καθημερινότητάς μου και δεν το θεωρώ αυτό της μοίρας μου ατύχημα. Έχω επιλέξει τους φίλους μου. Μου φαίνεται αστείος ο ανταγωνισμός, ο εγωισμός, η ζήλια και η εκδίκηση. Ξέρω ποια ρούχα μου πηγαίνουν, τι πρέπει να βάλω σε κάθε περίπτωση. Είμαι μαμά πλέον, είμαι παντρεμένη με παιδί. Θέλω να κρατήσω την οικογένειά μου γερή μέσα σε μια κοινωνία που τα θεμέλια των στερεοτύπων κλονίζονται. Σε μια εποχή όπου το ό,τι να ναι, είναι ΟΚ.

Αναζητώ την εσωτερική γαλήνη, όπως πολύ ωραία το έθεσε το Κουνγκ Φου Πάντα, στην ταινία που έβλεπα αγκαλιά με τον γιο μου.

Την περιοχή όπου σημασία έχει η αγάπη, η ηρεμία, η γνώση και η σοφία των επιθυμιών και των υποχρεώσεων σου, η απόλυτη συμφιλίωση με τον εαυτό σου και τις επιλογές σου, με αποτέλεσμα την δύναμη να ξυπνάς κάθε πρωί, να νιώθεις καλά και να επιβιώνεις. Να εκτιμάς στον χρόνο, τους ανθρώπους, την κάθε μέρα. Να ζεις καλά. Ακόμα κι αν δεις μερικές ρυτίδες στα μάτια.

Εισπνοή, εκπνοή. Ρε συ Άντρια, μήπως να βλέπεις περισσότερες παιδικές ταινίες τελικά;