Γιατί κάθε παιδί πρέπει να δει τον “Ντάμπο, το ελεφαντάκι”

Η γιαγιά ή ο παππούς, η βοήθεια που μπορεί να έχεις στο σπίτι πολλές φορές καταλήγουν στην εύκολη λύση της ψυχαγωγίας για δική τους ευκολία. Δεν τους κατηγορώ. Κάνουν ήδη πολλά για μας. Η μητέρα μου με σκοπό να φάει το φαγητό του ο εγγονός της θα του βάλει να δει ό,τι της ζητήσει. Όταν έχει στερέψει από τις δικές της ιστορίες, αλλά κυρίως όταν ο γιος μου ξέρει ότι προκειμένου να φάει μπορεί να της ζητήσει τον Μίκυ Μάους με τα άστρα, το κάνει. Και η γιαγιά, που ξέρει ότι η τηλεόραση δεν είναι καλή για τα παιδιά, το κάνει. Όταν είμαι στο σπίτι ο γιος μου ξέρει πότε ανοίγει η τηλεόραση.

Όταν η τηλεόραση έχει κάνει που μπορεί να δει, όταν κι εγώ μπορεί να έχω δουλειά, όπως τώρα που γράφω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς (ψέματα δεν θα πω), ή όταν θέλω εγώ να δούμε κάτι μαζί. Για να γελάσουμε, για να χαζέψουμε ή για να μάθουμε και κάτι. Συχνά βλέπουμε ταινίες.

Τώρα είμαστε στην διαδικασία των σεμιναρίων σε παππούδες και γιαγιάδες, κατά την οποία τους λέμε πώς να βάζουν τις ταινίες που έχουμε γράψει.

Που θα μας πάει θα το μάθουν! Θα θυμηθούν ότι δεν χρειάζεται να παίζουν με την τύχη τους για το τι έχει εκείνη την ώρα που θέλουν η τηλεόραση, αλλά να βλέπουν με πολύ χαρά και χωρίς καθόλου άγχος αυτά που εμείς έχουμε στην δική μας play list, απολαμβάνοντας την ίδια εμπειρία θέασης που έχουμε κι εμείς οι νεότεροι και όχι τόσο σοφότεροι, απλά πιο τυχεροί. Τα κανάλια Novacinema δίνουν τη δυνατότητα εγγραφής των κλασικών ταινιών της Disney με τον αποκωδικοποιητή NovaBox+. Με αυτό τον τρόπο οι συνδρομητές, δημιουργούμε τη δική μας μοναδική συλλογή Disney Classics.

Δεν είναι μόνο το πλούσιο και ποιοτικό περιεχόμενο, αλλά και το ότι το ζωικό βασίλειο της Disney κάνει… περιοδεία αυτό το καλοκαίρι στα κανάλια Novacinema, μαζί με υπέροχες, κλασικές ταινίες μεταγλωττισμένες στα ελληνικά. Μπορείς να συντονιστείς καθημερινά από 19 Ιουνίου μέχρι 28 Ιουλίου για να απολαύσεις αγαπημένους ήρωες κινουμένων σχεδίων για μικρούς και μεγάλους.

Προχθές το βράδυ είδα με τον γιο μου το “Ντάμπο, το ελεφαντάκι”. Πριν την βάλω του είπα ότι είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ότι μου θυμίζει το ασχημόπαπο και ότι πολύ θα ήθελα να την δούμε μαζί. Ο γιος μου που είναι ταινιάκιας πήρε ποπ κορν και γάλα (διότι ξέρει ότι μόνο ποπ κορν δεν τον παίρνει) και καθίσαμε μαζί στον καναπέ. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα από την ερώτησή του: “εσύ δε μου είχες πει ότι με γέννησες, γιατί στην μαμά ελεφαντίνα έφερε το παιδάκι της ο πελαργός;”, απάντησα όμως ότι αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες, ατάκα που πολλές φορές την έχω χρησιμοποιήσει όταν δούμε κάτι τρομακτικό και φαίνεται πώς πιάνει. Ίσως να σας έχω γίνει κουραστική με το σπλάχνο μου και να λέτε να μία ακόμα χαζομαμά υπερήφανη για το παιδί της, αλλά δεν μπορώ να μην το ξαναπώ. Ο γιος μου ζει ολοκληρωτικά τις ταινίες που βλέπει. Ταυτίζεται την ίδια ώρα με τον αδύναμο και τον δυνατό. Γελάει, κλαίει, θυμώνει, χαίρεται, συγκινείται και πιστεύει όσα βλέπει. Είναι ανατριχιαστική η εμπειρία δίπλα του.

Γέλασε με τα αυτιά του Ντάμπο όταν πετάχτηκαν κάτω από τον ποπό του, θύμωσε με τις ελεφαντίνες που τον κορόιδεψαν και κόλλησε πάνω μου όταν η μαμά του Ντάμπο τις χαστούκισε θυμωμένη που τόλμησαν να πειράξουν το μωράκι της.

Βολεύτηκα κι εγώ, πιο γλύκα λιώνεις δίπλα του, ευτυχισμένη μάνα που το παιδί της αναγνωρίζει την μοναδική της αποστολή να τον προστατεύει όσο μπορεί. “Όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του” μου λέει και εγώ από το τσίρκο του Ντάμπο, έχω μεταφερθεί στην πλατεία που έπαιζα μικρή και θυμάμαι την ίδια ακριβώς ατάκα που μου είχε πει να λέω η μάνα μου σε όποιον με κοροϊδεύει. Του έβγαζα και την γλώσσα. Το ίδιο έχω πει τώρα και στον γιο μου. Δεν γελάμε με το παιδάκι που δεν μπορεί να μιλήσει καλά. Δεν γελάμε με όποιον δεν έχει βγάλει τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατό του. Αν πέσει από το ποδήλατό του τον βοηθάμε. Αν κλαίει, τον αγκαλιάζουμε και τον κάνουμε να γελάσει.

Τσουπ, του πετάω την σημασία της φιλίας με αφορμή το ποντικάκι, κολλητό φίλο του Ντάμπο, που τόσο πολύ τον αγαπούσε που του έλεγε πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι, ένα αστέρι του τσίρκου, το καλύτερο show με τους κλόουν! “Κι εγώ μια φορά που ο Κωνσταντίνος έκλαιγε, μαμά, επειδή είχε μικρό φύλλο χαρτί να ζωγραφίσει, εγώ πήγα και του έδωσα το δικό μου, που δεν είχα ακόμα ζωγραφίσει και δεν με ένοιαζε που το Κωνσταντίνου ήταν μικρό και αυτός σταμάτησε να κλαίει”, μου λέει και σκέφτομαι να χαλαρώσουμε λίγο τώρα που το πιάσαμε το νόημα. Καλά, φοβερές οι φούσκες που κάνει ο Ντάμπο και ο Τίμοθυ; Θέλεις να κάνουμε κι εμείς σαπουνόφουσκες μόλις κάνεις μπάνιο (γιατί να μην είναι χαρά και το δικό του μπάνιο); Τυχαία το πήρε το Όσκαρ η ταινία;

Ευσυγκίνητη όπως πάντα από τότε που γέννησα, κλαίω όταν ο Ντάμπο πηγαίνει να συναντήσει την αλυσοδεμένη μαμά του, αλλά δεν θέλω να αφήσω τον γιο μου να το δει. Δεν βοηθάει και η μουσική! “Να δεις που σε λίγο ο Ντάμπο θα κάνει κάτι πολύ σπουδαίο” του λέω για να κρατήσω την αγωνία και εκείνος με ρωτάει αν μπορεί να πάρει λίγα ακόμα ποπ κορν στο μπολάκι του. Τρώμε και οι δύο. Μαμά, ο Ντάμπο πετάει! Σαν τον Βάτραχο που ήθελε να πετάξει θυμάσαι; Αυτός όμως πετάει πολύ ώρα! Σαν τα πουλιά. Πετάει μαμά! Και τα πουλιά είναι δίπλα του. Πετάνε όλοι μαζί. Επειδή έχει μεγάλα αυτιά;

Διότι η διαφορετικότητα του καθενός είναι ανίκανη να αποτελέσει εμπόδιο στη ζωή του αγάπη μου θέλω να του πω, αλλά τελικά ξεφωνίζω ένα απλό “Ναιαιαιαιαιαι, δεν στο είπα, είναι σπουδαίος”! Ο γιος μου ανοίγει τα χεράκια του και γυρίζει γύρω γύρω από το σαλόνι. “Κοίτα μαμά, έχω κι εγώ φτερά”. Είναι χαρούμενος που ο Ντάμπο δεν κλαίει πια, είναι χαρούμενος που τώρα θα κάνει μπάνιο με πολλά σαπούνια! Πηδάει από την λεκάνη στην μπανιέρα και μου ζητάει αύριο να δούμε πάλι την ταινία. Με πολύ χαρά, μικρό μου ελεφαντάκι!