Έξοδος με τη φίλη: αυτό το χαμένο προνόμιο της μάνας

Από την Άντρια Κωνσταντίνου

Καφεδάκι; Ναι καλά. Όσοι πιστεύουν  ότι οι μαμάδες που συναντιούνται με αρχικό σκοπό να παίξουν τα παιδιά του μαζί, ταυτόχρονα βρίσκουν την ευκαιρία να πιουν κι ένα καφεδάκι και να κουτσομπολέψουν είναι μακριά νυχτωμένοι.

Δεν γίνεται.

Δεν γίνεται διότι τα παιδιά, τουλάχιστον στις ηλικίες κοντά στα πέντε που τώρα γνωρίζω κι εγώ ως νέα μάνα, δεν μπορούν να παίξουν μόνα τους. Χρειάζονται κάποιον να είναι δίπλα τους. Να μοιράζει το παιχνίδι.

Εξηγούμαι.

Ενώ στην αρχή, στα πρώτα 10 λεπτά το πολύ, είναι χαρούμενα που βρέθηκαν, φίλε μου, φίλη μου, φίλε μου, έλα να παίξουμε στο δωμάτιό μου, μετά αρχίζει ο… πόλεμος. Άστο αυτό το παιχνίδι είναι δικό μου, μην το παίρνεις αυτό είναι δικό μου, το θέλω, δεν στο δίνω, το θέλω, το παίρνει, το άλλο τσαντίζεται, το τραβάει, το άλλο δεν το αφήνει, πέφτουν οι πρώτες ψιλές, δεν σε έχω φίλο, δεν σε αγαπώ, ξαναπέφτει ξύλο, κλάμα, μαμάάάάάά: ο Τάσος μου είπε ότι δεν με έχει φίλο και μου πήρε το παιχνίδι.

Έρχεσαι εσύ η μάνα τώρα να το παίξει πυροσβέστης: μα πρέπει να παίζετε μαζί, δεν θα στο πάρει το παιχνίδι, μόλις φύγει θα στο αφήσει, εσείς δεν πρέπει να μαλώνετε γιατί είστε πολύ καλοί φίλοι, τα παιχνίδια τα μοιραζόμαστε, δεν είναι ωραίο να παίζετε ο καθένας μόνος του, τέτοιο μπλα μπλα μπλα, για να δούμε τι έγινε: Τάσοοοοοο.

Ποιον καφέ να πιεις με την φίλη σου την μάνα και ποιο περιοδικό να ανοίξεις; Ποια ακριβώς στιγμή να το κάνεις αυτό;

Την ώρα που χωρίζεις δύο αγόρια που θέλουν την ίδια μπουλντόζα; Την ώρα που κάνεις τον διαιτητή του αγώνα αυτοκινήτων, αλλά κανείς δεν παραδέχεται ότι έχει χάσει; Την ώρα που αποφασίζεις να δημιουργική μαζί τους και να ζωγραφίσετε; Να παίξετε κουκλοθέατρο; Να πάτε ταξίδι με τις βαλίτσες; Να φτιάξετε πίτσα με τις πλαστελίνες ή να απλά να χύσετε όλα τα παιχνίδια στο πάτωμα;

Κανένας καφές δεν απολαμβάνετε πλέον μαζί με φίλη σου, αν παίζετε σε παιδότοπο, παιδική χαρά ή κάποιο σπίτι. Η μόνη λύση είναι να είμαστε πάνω από δύο μάνες και να παίζουμε μαζί τους με βάρδιες. Σειρά σου, σειρά μου, οι άλλες λένε καμιά κουβέντα. Αλλιώς δεν γίνεται. Δεν με πιστεύεις; Δες τις παρακάτω φωτογραφίες και πρόσεχε διότι είναι πραγματικές, κανένα φίλτρο, κανένα μοντάζ.

Έτσι γίνεται όποιο σπίτι κι αν αποφασίσουμε ότι θα παίξουν τα παιδιά με σκοπό την κοινωνικοποίησή τους. Η κοινωνικοποίησή τους, η ζωή μου. Τα νεύρα μου, η ψυχική μου υγεία, η σωματική μου κούραση. Λογικά, κάποια στιγμή αργότερα θα ηρεμήσουν τα πράγματα και δεν θα γίνονται μάχες, δεν θα πέφτουν μπουνιές και βόμβες. Είναι η φάση που περνάνε λέμε και παρηγορούμε η μία την άλλη που έχει να μαζέψει το χάος.

Καφέ και παρεάκι να κάνω με τις φίλες μου την ώρα που παίζουν τα παιδιά; Αποκλείεται. Θα παίξουμε μαζί τους, θα τους δώσουμε κάτι να φάνε, μετά θα θέλουν χυμό, μετά θα θέλουν μπισκότο, κρουασάν, μακαρόνια χωρίς σάλτσα, ύστερα έρχονται τα κακά, η μύξα και η κούραση. Η δική τους, διότι εσύ πρέπει να μαζέψεις.

Να βοηθήσουμε να μαζέψετε; Όλες το λέμε και το εννοούμε. Εγώ, προτιμώ να το κάνω μόνη μου. Αρχικά, μήπως πετάξω κάποια από τα τόσα παιχνίδια που αγοράζουμε στον γιο μου και είναι κατεστραμμένα, να αποθηκεύσω άλλα ή να χαρίσω μερικά. Μετά τα βάζω μέσα στα κουτιά και λέω, εντάξει, πάει πέρασε, μέχρι την επόμενη φορά έχουμε χρόνο.