CELEBRITIES

Η συγκλονιστική περιγραφή της Ζένιας Μπονάτσου για τη νύχτα που έφυγε ο Βλάσσης

NDP Photo Agency

Η Ζένια ήταν 7 χρονών όταν έφυγε ο Βλάσσης. Ήταν επίσης παρούσα όταν ο πατέρας της άρχισε να παλεύει για να παραμείνει ζωντανός, ξημερώματα της 14ης Οκτώβρη του 2004, στο σπίτι τους στο Κολωνάκι. Η 19χρονη κόρη του πιο αξέχαστου Βλάσση που πέρασε ποτέ από τη ζωή και τις οθόνες μας, κάνει πλέον τα καλλιτεχνικά της βήματα πάνω σ' εκείνα του πατέρα και της γιαγιάς της, επιλέγοντας την υποκριτική. Η ώριμη Ζένια, που μοιάζει τόσο στον πατέρα της, έδωσε την πρώτη της προσωπική συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη για το Πρω1νό και αφηγήθηκε το βράδυ που την άλλαξε για πάντα.

«Όλο αυτό έγινε μπροστά μου. Ήμουν εγώ, η μάνα μου κι ο πατέρας μου στο σπίτι. Ήταν γύρω στις 4 το πρωί και για κάποιο λόγο εγώ έχω ξυπνήσει, επειδή κοιμόμουν με τους γονείς μου η μάνα μου ήταν κρυωμένη και ο πατέρας μου της έφτιαχνε ένα χαμομήλι και τραγούδαγε και σφύραγε. Λέω στη μάνα μου τι γίνεται, γιατί δεν κοιμάστε και μου λέει είναι ο πατέρας σου δίπλα πήγαινε λίγο να τον δεις. Πάω δίπλα κι εκεί που παίζαμε και γελάγαμε, για κάποιο λόγο κάτι με πιάνει και φεύγω γρήγορα, μπαίνω στο δωμάτιο και της λέω “μαμά ο μπαμπάς δεν είναι καλά”. Δεν είχε γίνει τίποτα ακόμα, το ένιωσα. Και έχω πάθει ένα πράγμα… τώρα σου λέω σε δευτερόλεπτα. Το θυμάμαι πολύ έντονα. Ένιωθα κάτι άσχημο. Της λέω μαμά ο μπαμπάς δεν θα ζήσει. Μου λέει “τι είναι αυτά που λες παιδί μου, μη σ’ ακούσει, είναι δίπλα” και άρχισα να ψιλοκλαίω».

«Αφού φέρνει ο πατέρας μου το χαμομήλι στη μάνα μου και στον ίδιο, εγώ με τη μαμά μου είμαστε στο κρεβάτι, αρχίζει να μην μπορεί να αναπνέει και της φωνάζει Μάρθα, Μάρθα! Δεν ανέπνεε ο άνθρωπος, από τοίχο σε τοίχο κουτούλαγε και λιποθύμησε έξω από το δωμάτιό μου. Η μάνα μου έπαιρνε τηλέφωνο τους γιατρούς, εγώ να προσπαθώ το φιλί της ζωής, τώρα 7 χρονών, ό,τι μπορούσα να κάνω κι εγώ. Οι γιατροί ήρθαν μετά από μισή ώρα και μέχρι να τον πάρουν και να πάνε στο νοσοκομείο… Όλο αυτό το ζήσαμε οι τρεις μας, οι δυο μας. Μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο μας είπαν ότι δεν ζει. Και είχε περιθώριο να ζήσει. Στο σπίτι είχε λιποθυμήσει, θα μπορούσαν μέχρι να τον πάρουν να ‘ρθουν να του κάνουν μια τραχειοτόμη. Αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Ο πατέρας μου έχει κληρονομικό αγγειοοίδημα, το οποίο έχω κληρονομήσει κι εγώ. Αυτό σου δημιουργεί οίδημα σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, αν είσαι πιεσμένος, στεναχωρημένος ή αγχωμένος. Ο πατέρας μου είχε χάσει τη δουλειά του τότε».

«Μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο εγώ δεν το είχα πιστέψει. Συνειδητοποίησα ότι πλέον ο πατέρας μου δεν ζει όταν μας άνοιξαν το ψυγείο. Εκεί τον είδα προτελευταία φορά. Τελευταία φορά τον είδα πια στην κηδεία».